Կանանց բռնցքամարտի WBA-ի եւ WIBF-ի վարկածներով աշխարհի չեմպիոն Սյուզաննա Կենտիկյանը պրոֆեսիոնալ ռինգում անցկացրել է 21 մենամարտ ու բոլորում էլ պարտության մատնել մրցակիցներին: Ընդ որում, 16 անգամ մրցավարները նրա օգտին նոկաուտ են արձանագրել:
Ագրեսիվ ու անկասելի մարտաոճի համար բռնցքամարտի աշխարհում նրան տվել են «Մարդասպանների թագուհի» մականունը: «Առավոտը» հենց այդ հարցով էլ սկսեց հեռախոսազրույցը Համբուրգում բնակվող Սյուզաննա Կենտիկյանի հետ:
– «Մարդասպանների թագուհի» մականունից չե՞ս նեղվում:
– Եթե խոսքը ռինգի մասին է՝ ոչ: Իսկ կյանքում ես այդպիսին չեմ, այդ բնորոշումը հաստատ ինձ չի սազում:
– Գոտիների պաշտպանության վերջին մենամարտդ անցկացրիր Մերի Օրտեգայի հետ եւ, հաշված րոպեների ընթացքում, նոկաուտի ենթարկեցիր նրան: Հաջորդ անգամ ե՞րբ ես ռինգ մտնելու եւ ո՞ւմ հետ:
– Օգոստոսի 30-ին Դյուսելդորֆում հանդիպելու եմ իսրայելցի Հարգա Ֆիների հետ: Բավականին ուժեղ բռնցքամարտիկ է ու ինձնից տարիքով մեծ: Նա վերջին մենամարտում հաղթել է Ռեգինա Հալմիկին: Հարգայի մասին առայժմ շատ բան չգիտեմ: Բայց շուտով ավելի մանրամասն ինֆորմացիա կունենամ, որպեսզի նախապատրաստությունս ճիշտ կազմակերպեմ:
– Այսինքն՝ դեռ չե՞ս մարզվում:
– Կսկսեմ հուլիսի սկզբից: Նախ՝ ընդհանուր ֆիզպատրաստություն, վազքեր, տեխնիկա, հարվածների դրվածք: Հետո կանցնեմ արդեն փորձամարտերին:
– Ովքե՞ր են լինում մարզումային մրցակիցներդ:
– Նրանց ընտրում է մարզիչս: Լինում են եւ տղաներ, եւ աղջիկներ, հիմնականում՝ այլ վարկանիշների չեմպիոններ կամ առաջատարներ, որոնք, որպես կանոն, ինձնից բարձր քաշային կարգեր են ներկայացնում:
– Ինչո՞ւ ընտրեցիր բռնցքամարտը:
– Միանշանակ պատասխանել չեմ կարող: Պարզապես, սպորտը սիրում եմ: Մինչ այդ, այստեղ՝ Գերմանիայում, զբաղվել եմ մարմնամարզությամբ, լողով, կարատեով, ձյուդոյով, ջիուջիցուով:
– Ինչպե՞ս հայտնվեցիր Գերմանիայում:
– Ծնողներս 90-ականների սկզբին եկան այստեղ: Ես այն ժամանակ ընդամենը չորս տարեկան էի:
– Ու դրանից հետո ոչ մի անգամ Հայաստան չե՞ս եկել:
– Ոչ: Չի ստացվել:
– Իսկ գալու ցանկություն չունե՞ս:
– Իհարկե՝ շատ եմ ուզում: Կարոտել եմ Երեւանը, հարազատներիս, որոնք, Երեւանում այնքան էլ շատ չեն, ուզում եմ հանդիպել մանկության ընկերներիս:
– Վախթանգ Դարչինյանն ու Արթուր Աբրահամը ամեն մի հերթական հաղթանակից հետո պարտադիր գալիս են եւ իրենց ուրախությունը կիսում հայաստանցի մարզասերների հետ: Հաղթանակների պակաս դու էլ չունես: Հնարավո՞ր է, որ օգոստոսի 30-ից հետո դու նույնպես գաս:
– Անպայման: Որոշել եմ Հայաստան գալ սեպտեմբերին: Դա ինձ համար ամենահարմար ժամանակն է: Չգիտեմ, արժե՞ դա կապել իմ հերթական հաղթանակի հետ, ինչին, հասկանալի է, հավատում եմ: Բայց անկախ ամեն ինչից, եթե խանգարող հանգամանքներ չառաջանան՝ ամենայն հավանականությամբ կհանդիպենք:
– Սպասում ենք: Ու գոտիներդ հետդ բերել չմոռանաս:
