25-ամյա Գայանեն արդեն 4 տարի է` ամուսնացած է: Պնդում է` երջանիկ է, որովհետև գյուղի տղայի հետ է ամուսնացել:
«Միշտ էլ դեմ եմ եղել այն աղջիկներին, որոնք ամուսնանում են քաղաքում ծնված ու մեծացած տղաների հետ, – ասում է նա, – գյուղի տղաներն ավելի ուժեղ ու վստահելի են: Ես դրանում վաղուց համոզվել եմ»:
Գայանեն համոզված է, որ քաղաքի տղաները իրենց շատ ավելի ազատ են պահում ու դա էլ հենց վանում է աղջիկներին: Չնայած ինքն էլ է քաղաքում ծնվել, բայց միշտ համակրել է գյուղի երիտասարդներին:
18-ամյա Լիանան գյուղում է ծնվել: Դեմ է քաղաքի տղաներին. պատճառաբանում է. նրանք անհարգալից են:
«Չեմ կարծում, որ որևէ երևանցի տղա կարող է համեմատվել գյուղի տղաների հետ, – պնդում է նա, – գյուղի տղաներն ավելի համեստ են ու ինչն ամենակարևորն է հարգում են մեծերին»: Լիանան պատմում է նաև, որ Երևանից հենց այստեղի տղաների պատճառով է հիասթափվել: «Իրենց սարսափելի են պահում, – ասում է նա, – անում են այն, ինչ ուզում են: Դա ինձ նյարդայնացնում է, հայ տղան իրեն պիտի այդպես չպահի»:
Լիլիթի համար տարբերություն չկա, թե տղան որտեղ է ծնվել:
«Գյուղից տղաներ կան, որոնք նույնպես իրենց շատ վատ են պահում, – նշում է նա, – կապ չունի թե տղան որտեղից է, կարևորը նրա դաստիարակությունն է»:
Այնուամենայնիվ Լիլիթն ավելացնում է, որ քաղաքում ծնված աղջիկները գյուղում չեն կարողանա ապրել:
«Որքան էլ որ հակառակը պնդեն, միևնույնն է ,քաղաքում ծնված աղջիկը գյուղում դժվարությունների առաջ հաստատ կկանգնի: Այնտեղ ապրելակերպն այլ է, բացի այդ էլ գյուղի տղաների մտածելակերպն ավելի սահմանափակ է, քան քաղաքի տղաներինը»:
Հոգեբան Սերինե Սարգսյանի կարծիքով` գյուղի տղաները չեն կարող այլ չլինել: Նա պնդում է, որ գյուղում մեծանալով` նրանք շատ դեպքերում կաշկանդված ու չշփվող են լինում ու քաղաք գնալով` ազատ կյանքին չեն կարողանում համակերպվել:
«Գյուղում նրանք չեն տեսնում այն, ինչ քաղաքում են տեսնում: Դրա պատճառով էլ նրանք շատ դեպքերում քաղաքում իրենց ավելի վատ են պահում, քան գյուղում»:
Սերինեն համաձայն չէ այն մտքի հետ, որ քաղաքում մեծացած տղաները զիջում են գյուղի տղաներին: «Ավելի ազատ մտածելակերպը միշտ էլ նկատվում է, քաղաքի տղաներն իրենց կարողանում են դրսևորել, բայց չափն անցնում էլ են: Համենայն դեպս համամիտ չեմ տարբերակումներին, հայ տղան մնում է հայ տղա ցանկացած պարագայում»:
«Գյուղի տղեքը միշտ էլ մեզ նման չեն եղել, դրա համար էլ իրանց հետ չենք կարում շփվենք, իրանք էլ մեր հետ», – ասում է Արմենը: Երևանցի է ու կարծում է, որ երբեք էլ չի կարող գյուղի տղայի հետ շփվել, պատճառաբանում է. շփվող չեն:
Վարդանն էլ Արմենի հետ համամիտ չէ. «Գյուղից եմ, բայց լիքը քաղաքացի ընգերներ ունեմ, – ասում է նա, – իրանք են մեղավոր, որ շատ գյուղացիներ հետները չեն շփվում: Չեմ հասկանում, թե ինչ տարբերություն, ով որտեղից ա, կարևորը մարդս մարդ լինի»:
Մերի Խաչատրյան
