«Խեչոյանը մարդ էր եզակիորեն բարձր, ազատամարտիկ, մի հայրենասեր հայ, ով զենքը ձեռքին պատրաստ էր պաշտպանել իր հայրենիքը, իր երկիրը եւ իր կյանքի բոլոր օրերին Խեչոյանը դիրքերում էր՝ զգացողությունը, որ հետեւում ենք Լեւոն Խեչոյանի գործունեությանը առաջին հերթին դա է՝ ինքը դիրքերում է, ինքը պաշտպանում է հայրենիքը»,- այսպես Լեւոն Խեչոյանին նկարագրեց Երեւանի գրողների միության նախագահ Աբգար Ափինյանը: Արձակագիր, հրապարակախոս Լեւոն Խեչոյանը մահացել է հունվարի 8-ին, իսկ այսօր՝ հունվարի 10-ին, Կամերային երաժշտության տանը տեղի ունեցավ նրա հոգեհանգստի արարողությունը:
Պարոն Ափինյանը հայտարարեց, որ Լեւոն Խեչոյանի մահը համազգային վիշտ է եւ բոլորը պետք է հասկանան, որ հայ ազգը կորցրել է մեծ գրողի. «Ի դեմս Լեւոն Խեչոյանի մենք կորցրեցինք մեր արձակի առաջին դեմքին: Երկար ժամանակ եղել է եւ ընկալվել է, իսկապես, մեր գրականության, ժամանակակից արձակի առաջին կարգի մեծություն, եւ ես այն կարծիքն ունեմ, որ երկար ժամանակ այդպես էլ ընկալվելու է, որովհետեւ նա միայն արձակի վարպետ չէր»:
Իսկ արձակագիր, հրապարակախոս Բակուր Կարապետյանը Aravot.am-ի հետ զրույցում նշեց, որ Լեւոն Խեչոյանը իր մոտ ընկերն ու գրչեղբայրն է եղել: Լեւոն Խեչոյանի հետ ծանոթացել է Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտության ընթացքում՝ «ինքը ազատամարտիկ էր, ես էլ ռեպորտաժներ էի պատրաստում, առաջին գծում հաճախ էի հանդիպում իրեն»: Իսկ պարոն Խեչոյանին նկարագրեց իբրեւ տաղանդավոր արձակագիր, սկզբունքային, ազնիվ եւ մեծ մարդ, որի նման քչերը կան.
«Շատ բան է թողել մեր սերունդներին, բայց իր հետ էլ շատ բան տարավ, որովհետեւ չհասցրեց, որովհետեւ իր ծաղկուն շրջանն էր, իր ամենաեռուն շրջանը, որ արդեն իմաստացած, արդեն կարող էր մեծ գործեր անել: Տվել է, իհարկե՛, բայց, ցավոք սրտի, հիվանդությունը տարավ նրան»:
Կարդացեք նաև
Իսկ Վ. Բրյուսովի անվան պետական լեզվաբանական համալսարանի նախկին ռեկտոր, Հանրային խորհրդի անդամ Սուրեն Զոլյանը խոստովանեց, որ ցավում է. նման մեծություններին կենդանության օրոք քչերն են ճանաչում.
«Միգուցե՛, այս ողբերգական դեպքը կխթանի, որ մարդիկ գնան ու մեր կենդանի գրողների գրքերը կարդան ու հետո էլ չասեն՝ «ո՞ւմ հետ ենք ապրում»: Ճիշտ է հիվանդությունը չի ճանաչում ո՛չ տաղանդավոր մարդկանց, ո՛չ անտաղանդ մարդկանց, բայց եթե կյանքի օրոք ինքը տեսներ այդ հետաքրքրությունը, միգուցե՛, մենք նոր վեպեր կունենայինք»:
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
