Մի օր «Առավոտի» խմբագրություն էին եկել 2 հաստավիզ, սափրագլուխ, հավանաբար՝ «ախրաննիկներ»: Ուշ ժամ էր, 22.00-ն անց էր, խմբագրությունում ես եւ Նաիրա Մամիկոնյանն էինք. այս սափրագլուխ ու Նառայի ասած՝ հսկա տղամարդիկ իմ մի նյութի հետքերով էին եկել, բացել էին Նառայի սենյակի դուռն ու ագրեսիվ տոնով հարցրել՝ Նելլի Բաբայանը դո՞ւք եք: Նառան՝ հասկանալով, որ ինչ-որ խնդիր կա, իսկ խմբագրության տղամարդիկ արդեն տուն էին գնացել, շա՜տ վարպետորեն «ցրել էր» դրանց, ասելով՝ «Չէ, ի՞նչ Նելլի, մենք Նելլի չունենք», ու դրանք, իհարկե, «քոռուփոշման» հեռացել էին: Ես անձամբ չէի տեսել նրանց:
Երբ Նառան ինձ ասաց՝ «Նել, քեզ 2 տղամարդ էին հարցնում»: Ես ոգեւորված՝ մտքիս մեջ արդեն մտածում էի՝ կարո՞ղ է ծաղիկ են ինձ բերել, ժպտալով հարցրեցի՝ հա՞, բա ո՞ւր են: Նառան ծիծաղելով ասաց՝ «Նել, իզուր մի ուրախացի, որ տեսնեիր դրանց՝ կլացեիր»: Հետո, երբ Նառան սկսեց նկարագրել նրանց ու նրանց ագրեսիվ տոնը, սկսեցինք երեւակայել՝ թե ինչ կլիներ, եթե դրանք ինձ գտնեին. իսկ եթե գտնեին, իրավական էջի լրագրող Ռուզան Մինասյանի հաջորդ օրվա ու մեր շեֆի սիրած «արյունոտ» նյութը հաստատ ապահովված էր:
«Առավոտ» օրաթերթ
26.07.2014
