Aravot.am-ի հետ զրույցում լրագրող-հրապարակախոս Համլետ Մոսինյանը, անդրադառնալով երկու օր շարունակ Գյումրու տարբեր թաղամասերում անպաշտպան կանանց վրա դիմակավորված անձանց կողմից գիշերվա կեսին հարձակում գործելու, նրանց ալան-թալանի ենթարկելու փաստին ու նաև հանցագործների կիրառած մեթոդներին, ասաց. «Ես կարծում եմ, որ դիմակավորված անձիք պրոֆեսիոնալ հանցագործներ չեն: Նրանք, երևի թե, բանկերին հազար ու մի պարտք ունեցող, վարկերի տակ ընկած մարդիկ են, որոնք հեշտ ու հանցագործ ճանապարհով, ուրիշներին թալանելու միջոցով են ուզում իրենց պարտքերը մարել: Երկու օր առաջ Ալավերդիում, մարդաշատ վայրում դարձյալ դիմակավորված անձիք թալանել էին ոսկու փոքր խանութ: Փառք Աստծո, այդ հանցագործությունը շուտ բացահայտվեց, չնայած սա այն դեպքն է, երբ չգիտես՝ ասե՞ս Փառք Աստծո, թե՞ ոչ, ամեն դեպքում բացահայտումը ցույց տվեց, որ դա պրոֆեսիոնալ ավազակի ձեռագիր չէ: Նման կարգի հանցագործությունները մեր երկրի ընդհանուր վիճակի ու նաև անպատժելիության հետևանքն են:
Ինչքան ուզում է ՀՀ ոստիկանապետ Վլադիմիր Գասպարյանը հայտարարի, որ բարեփոխումներ են անում ոստիկանությունում, հանցագործների դեմ ակտիվորեն պայքարում են, ես կասեմ՝ ոստիկանությունը վատ է աշխատում: Շիրակի մարզի նոր ոստիկանապետը երբևէ մեզ՝ հասարակության անդամներիս, տեղեկացնո՞ւմ է, թե այսքան ժամանակ ինչքան միավոր զենք են հայտնաբերել, առգրավվել մեր քաղաքից ու մարզից…: Եվ ի վերջո, ուզում եմ ասել, որ բենզինի շշով, դանակով մարդկանց տնակներ խուժելը, նրանց կպչուն ժապավեններով կապելը ու թալանելը , կարծես, ընդօրինակած լինեն մեր հեռուստալիքներով ցուցադրվող սերիալներից: Երևի, նայելով ֆիլմերը, ոգևորվում ու փորձում են կիրառել կյանքում: Ասենք այդքան մտածողություն չունեն, որ հասկանան, թե ռեժիսորը հանցագործության դրվագը ներկայացնելիս նպատակ է ունեցել դաստիարակչական աշխատանքներ տանելու, թեև ռեժիսորներն էլ էդքան պրոֆեսիոնալիզմ չունեն իրենց ասելիքը նորմալ տեղ հասցնելու: Մարդիկ հենց ուղղակի իմաստով հասկանում են ու գործի են անցնում: Սա իրոք ցավ է:
Պատկերացրեք, նման ֆիլմերի ազդեցությունն այնքան շատ է, որ վերջերս պետպատվերով հարցում են կատարել Երևանի դպրոցներում՝ բարձր դասարանի աշակերտներից հետաքրքրվելով, թե ի՞նչ են ուզում դառնալ: Նպատակը եղել է իմանալ, թե ո՞ր մասնագիտությունն է ավելի պահանջված, սիրված: Հարցումն անցկացնողը, զարմացած ինձ պատմեց, թե աշակերտներից մեկը հպարտ-հպարտ պատասխանել է՝ քիլեր: Մի պահ մտածել են, թե տղան չի հասկանում քիլեր բառի իմաստը, երբ հարցրել են՝ գիտե՞ս ինչ է նշանակում քիլեր, ասել է՝ այո, իհարկե ու բացատրել է: Հարցումն իրականացնողները ասել են՝ ենթադրենք պատվիրեն, որ քո հարազատ հորեղբորը սպանես, կանե՞ս, տղան պատասխանել է՝ դա էլ արդեն իմ մասնագիտությունը կդառնա: Տղան զարմացել է, որ հարցումն իրականացնողները այդպես զարմացել են իր պատասխանից: Իհարկե, ես հիմա չեմ հրապարակի հարցումներն անցկացնող կառույցի, ինչպես նաև դպրոցի անվանումն ու թիվը, քանի որ նրանցից թույլտվություն չունեմ, սակայն ես փաստն եմ ասում:
Այնպես որ, եթե անգամ այդ հանցագործներին բռնեն, չպիտի բացառենք, որ նորից շարունակվեն ավազակային հարձակումները…Տարիներ է տևում մինչև ոստիկանությունն ու դատարանները մի հանցագործի են պատժում: էնքան երկար է այս պրոցեսը, էնքան ձգձգված, որ հասարակությունը նույնիսկ մոռանում է, որ էդ տիպի հանցագործություն է կատարվել»:
Կարդացեք նաև
Նունե ԱՐԵՎՇԱՏՅԱՆ
