Նախորդ դարի 30-ականներին բանտարկյալները հավատում էին, որ եթե կրծքերին դաջեն Լենինի կամ Ստալինի պատկերը, նրանց չեն գնդակահարի, այն մտքով, որ դահիճը չի կրակի իր առաջնորդների վրա. իր բլոգում հիշում է հայտնի բլոգեր Իլյա Վարմալովը՝ ավելացնելով. «Ցնդաբանություն է, իհարկե, քանի որ կրակում էին գլխին, բայց այդ մասին հավատը դեռ ապրում է»: 
Բլոգերը շարունակում է իր միտքը. «Մոսկվայում կա մի հրաշալի ամսագիր՝ «Ֆլիրտ»: Նրան ծանոթ է մայրաքաղաքի ցանկացած բնակիչ, այս ամսագրից հնարավոր չէ փախչել: Այն դնում են մեքենաների ապաքեմաքրիչների տակ, սեւամորթ առաքիչները այն բաժանում են մետրոյի ելքերի մոտ: Ամսագրի տիրաժը 150 000 է, հերիքում է բոլորին: Այն գովազդում է մարմնավաճառներին:
Մի քանի տարի առաջ Տեղեկատվական տեխնոլոգիաների եւ ԶԼՄ-ի Դաշնային ծառայությունը պատերազմ էր հայտարարել «Ֆլիրտին» եւ փորձել փակել այն: Բայց դրանից հետո անմիջապես եկան «Ավտո Ֆլիրտը» եւ «Ֆլիրտիմ» եւ շատ այլ կլոններ, որոնք նույն սեփականատերերին էին պատկանում: Ամսագրի ձեւաչափը չի փոխվել՝ նույն կիսամերկ աղջիկներն են: Բայց ավելացել է մի հետաքրքիր դետալ. հիմա ամսագիրը մտածում է իր լսարանի ոչ միայն մարմնական հաճույքների մասին, այլ նաեւ նրանց հայրենասիրական դաստիարակության: Յուրաքանչյուր համար բացվում է քաղաքական արդի թեմայով մեծ հոդվածով: Պրիմիտիվ պրոպագանդայի լավագույն ավանդույթներով ծախու սեր փնտրողներին պատմում է ահավոր Օբամայի. Ուկրաինայի դահիճների ու ֆաշիստների եւ Ռուսաստանի փրկիչ Պուտինի մասին: Քաղաքական այս խառնուրդը «Փլիրտի» դեպքում գործել է:
Դաշնային ծառայության «դահիճը» ամսագրի քաղաքական հատվածին կրակելուց հրաժարվում է՝ ուշադրություն չդարձնելով մարմնավաճառների գովազդին»:
