Այսօր ապրիլի 21-ին հոգեբան Ռուբեն Աղզումցյանը եւ սոցիոլոգ Ահարոն Ադիբեկյանը «Հայելի» ակումբում խոսեցին Հայոց ցեղասպանության 100-ամյակի շրջանակներում կիրառվող խորհրդանիշների եւ ատրիբուտների անընդունելի կամ տեղին կիրառման թեմայով:
Ահարոն Ադիբեկյանն օրինակ տարակուսած է, իր ուսանողներից մեկը պատմել էր անմոռուկով տորթի մասին. «Բա անմոռուկով տորթը կուտվի՞, ոնց կարելի է ուտել այդ տորթը, ես զարմանում եմ, թե ինչ ասել է այս ամեն ինչը:100-ամյակի կարգախոսը երկու բառ է՝ «հիշում եմ», որը սգո նշան է, եւ «պահանջում եմ»՝ համախմբվածության նշան է: Ախր դրանք տարբեր սոցիալ-հոգեբանական բաղադրիչներ են: Օրինակ, երբ Ամերիկայում սևամորթ տղայի են սպանում, այնտեղ այդ տղայի նկարով շապիկներով ցույցի դուրս գալն ընդունված բան է, Հայաստանում մի քիչ այլ է: Իսկ անմոռուկով տորթը բավականին լուրջ խնդիր է՝ ի՞նչ տրամադրությամբ ես ուտելու»:
Հոգեբան Ռուբեն Աղզումցյանի ձեւակերպմամբ, պետք է հասկանանք, որ նշանային համակարգը մարդու համար մեծ նշանակություն ունի. «Դա առաջացնում է հիշողության ակտիվություն, զուգորդումներ…Պետք է հաշվի առնել նշանային համակարգի ազդեցությունը գիտակցական եւ ենթագիտակցական մակարդակներում»: Որպես օրինակ, նա նշեց գովազդները. «Գովազդի ձեւեր կան, որոնք արգելված են, քանի որ ազդում են ենթագիտակցության վրա: Ոչ ճիշտ դրսեւորումների շարքից է խմորեղենի վրա անմոռուկի նշան անելը»:
Հոգեբանը համոզված է, որ հարյուրամյակի միջոցառումների ժամանակ պետք չի ողբալ, հիշել է պետք, որ հաղթող ազգ ենք:
Կարդացեք նաև
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
