Երիտասարդ նկարչուհի Լիլի Սամվելի կտավներն ու «ՇաԼի» զարդերը երկու օր ներկայացված կլինեն «Տերյան» մշակութային կենտրոնում:
Ցուցահանդեսը բացվեց այսօր և բաց կլինի մինչև վաղը՝ ժամը 21:00-ը:
Անհատական ցուցահանդես-վաճառքից գոյացած ողջ հասույթը նկարչուհին տրամադրելու է իր ուսուցչուհու՝ նկարչուհի Արմենուհի Մարտիրոսյանի բուժմանը, որի համար 5.000 ԱՄՆ դոլարին համարժեք դրամ է հարկավոր:
Սա Լիլի Սամվելի չորրորդ անհատական ցուցահանդեսն է: Ներկայացված են ինչպես նոր, այնպես էլ նախորդ ցուցահանդեսներում արդեն ցուցադրված աշխատանքներ՝ զարդեր և կտավներ: Զարդերի մեծ մասն ու հինգ կտավ հատուկ այս բարեգործական ցուցահանդես-վաճառքի համար է նա պատրաստել:
Նկարչուհին ստեղծագործում է 2009 թվականից, սակայն որոշել է ցուցադրել միայն վերջին երեք տարիների ընթացքում արված աշխատանքները. «Մինչ այդ եղածը դեռ պահում եմ ինձ համար, երբեք չեմ ցուցադրել: Գուցե երբևէ ցանկություն առաջանա նաև դրանք ցուցադրելու: Պարզապես, այդ գործերն ավելի թերապևտիկ բնույթի են, կարելի ասել՝ ավելի շատ թերապիա են, քան նկարչություն, իսկ դրանք լրիվ տարբեր բաներ են»,- Aravot.am-ի հետ զրույցում ասաց Լիլի Սամվելը:
Զարդեր ավելի ուշ է սկսել պատրաստել՝ 2012-ից: Ասում է, որ դրանք գրեթե չեն կրկնվում: Եթե նույնիսկ որևէ զարդի կրկնօրինակն են պատվիրում, նա խորհուրդ է տալիս փոքր-ինչ այլ կերպ անել, որպեսզի ամեն մեկը կրի այն, ինչը չունի մեկ ուրիշը:
Լիլի Սամվելը չի կարծում, որ արդեն գտել է իր ձեռագիրը. «Եթե վստահ ասեմ, որ ունեմ իմ ձեռագիրը, նախևառաջ ինքս չեմ հավատա դրան, որովհետև նկարիչը տարիներ շարունակ կարող է նկարել ու այդպես էլ չունենալ իր ձեռագիրը: Ես դեռ իմ ձեռագրի ձևավորման ճանապարհին եմ և կարծում եմ, որ մինչև նկարելուս վերջին օրն էլ այդ ճանապարհն անցնելիս կլինեմ, որովհետև ինչպես մարդու ասելիքը կարող է փոփոխվել, և նա անընդհատ նոր բան ունենա ասելու, այնպես էլ ձեռագիրը: Իմ նկարներն իրար փոխլրացնում են. նույն ձեռագիրն է, և այն, ինչ ես եմ, այստեղ է, բայց, անշուշտ, այստեղ կա նաև իմ ուսուցչուհու ձեռագիրը. չէ՞ որ նա է ինձ սովորեցրել: Ես ունեմ գործեր, որոնց նայելիս մարդիկ կարող են ասել՝ դու հաստատ Արմենուհու աշակերտուհին ես, ես էլ մեծ հպարտությամբ կարող եմ պատասխանել՝ այո, դուք ճիշտ եք»,- անկեղծանում է մեր զրուցակիցը:
Նկարչուհին ուզում է, որ իր նկարները մարդկանց համար ծառայեն որպես հայելիներ, որտեղ նրանք կարող են տեսնել իրենց, և լինեն պատուհաններ, որտեղից կարող են նայել աշխարհին. «Այսինքն՝ ես համարում եմ, որ աբստրակտ նկարչությունը տալիս է մարդուն մի բան, որը նա, ասենք, առօրյայում, այլ երևույթների մեջ կարող է չնկատել: Օրինակ՝ մենք կարող ենք քայլել փողոցում ու չնկատել ստվերները, ծառի վրայի ինչ-որ հետաքրքիր նախշ, կարող ենք չնկատել թռչնի թևերի գույների երանգները… Այն, ինչ առօրյա կյանքում չի երևում, չի շոշափվում, ամենաշատը հենց դա է պատկերված աբստրակտ նկարչության մեջ: Համենայն դեպս, իմ նկարչության մեջ դա այդպես է»,- ամփոփեց Լիլի Սամվելը:
Սիրանուշ ՀԱՅՐԱՊԵՏՅԱՆ
