Սյունիքի մարզի Տաթեւ համայնքի բնակիչ 15 -ամյա Գառնիկ Պետրոսյանը իր ապագան չի կապում հայրենի գյուղի հետ: Ծրագրում է՝ դպրոցն ավարտելուց հետո տեղափոխվել քաղաք. «Ես այստեղ չեմ ուզում մնալ: Դեռ չեմ որոշել, բայց Հայաստանի մեջ»:
Բողոքում է՝ Տաթեւում իր հասակակիցները քիչ են, նրանցից ոմանք մշակույթի տանը հավաքվում են վոլեյբոլ են խաղում. խմբակներ չկան, երեխաներ էլ քիչ են. «Դպրոցում հիմա կա 80-85 աշակերտ, 100-ի չի հասնում: Բայց առաջներում շատ կար 400-300, կամաց-կամաց արտագաղթի հետ նվազում է երեխաների թիվը»:
Հիշում է՝ 5 տարի առաջ հյուրախաղերով դերասաններ էին գալիս Տաթեւ, իսկ հիմա դա էլ չկա: Իրենք էլ տարածության պատճառով չեն կարողանում գնալ մոտակա բնակավայր, որտեղ հնարավոր կլիներ ֆիլմ կամ ներկայացում դիտել:
Տաթեւի մշակույթի տուն
Չնայած տարիքին՝ Գառնիկը, ինչպես որոշ տաթեւցիներ, մտահոգված է այն հանգամանքով, որ համայնքների խոշորացման ծրագրի շրջանակներում, երբ 8 համայնքներ միավորվել են եւ ստեղծել Տաթեւ բազմաբնակավայր համայնքը, նրա կենտրոնը ոչ թե Տաթեւն է, այլ՝ Շինուհայրը. «Համայնքների խոշորացման ծրագրով, եթե Տաթեւը լիներ կենտրոնը, պարզ է, որ արդեն ճանապարհները կասֆալտապատեին, կմաքրեին: Հիմա, եթե ձյուն է գալիս 2 շաբաթից ավել է՝ ճանապարհները փակ են, ժողովուրդը չի կարողանում գյուղից դուրս գալ: Հիմա Շինուհայրն է կենտրոնը, բայց ասում են կփոխվի, էլի»:
Կարդացեք նաև
Ամի ՉԻՉԱԿՅԱՆ
Դուք ճիշտ ճանապարհ եք քարոզում,մնան ձեվով կնպաստեք ընկճախտի հոգեբանության խորացմանը եվ լուրջ ներդրում կունենաք Հայաստանի ,որպես պետության, վերացմանը:Չիչակյան խորհուրդ կտայի մի փոքր կառեւցողական լինել.յուրաքանչյուր հրապարակում պետականության ամրապնդման պիտի ուղղորդվի: ՈՒմ ջրաղացին եք ջուր լցնում….