«Ման Փիքչերս ստուդիոյի» նկարահանած «Փրկության քարտեզ» ֆիլմը ցուցադրվել է Ավստրիայում, Իրանում, Դանիայում, Շվեդիայում,
Ֆինլանդիայում։ Ցուցադրություններ են նախատեսվում նաև. այլ երկրներում։ Հայաստանյան պրեմիերան կայացել է 2015-ի ապրիլին։ Ընթացիկ տարվա ապրիլին դարձյալ ներկայացվելու է հայաստանյան կինոթատրոններում։ «Փրկության քարտեզին» բարձր գնահատականներ են տվել հայ և. օտարազգի պատմաբաններ, դիվանագետներ, հոգևորականներ, մշակութային գործիչներ։
«Փրկության քարտեզի» ուղին, կարծես, այսքանով սահմանափակվում է՝ բախվելով պետական կառույցների անտարբերության պատին։ Հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ է նկարահանվում ֆիլմ ցեղասպանության մասին, եթե այն, ներսի ու դրսի հանդիսատեսին հասնելու փոխարեն, պետք է շատ այլ ֆիլմերի պես հայտնվի դարակներում։ Այս և այլ հարցերի շուրջ է մեր զրույցը «Ման Փիքչերս ստուդիոյի» հիմնադիր տնօրեն, պրոդյուսեր Մանվել Սարիբեկյանի հետ։
– Ի՞նչ միտք ունի ֆիլմ նկարահանել, եթե այն պետք է մնա դարակներում։
Կարդացեք նաև
– Ես անընդհատ բարձրաձայնում եմ այդ խնդիրը, որ չի կարելի գումար ներդնել այնպիսի ֆիլմի արտադրության համար, որը հետագայում սպառում չի ունենալու։ Մեզ մոտ պետական ֆինանսավորմամբ նկարվում են ֆիլմեր, որոնք հիմնականում առաջնախաղ են ունենում, աննշան արդյունքներով մի քանի փառատոնի են մասնակցում, բայց, մրցունակ չլինելու պատճառով, պահանջարկ չեն ունենում։ Յուրաքանչյուր ֆիլմի արտադրությունը նպատակային պետք է լինի, նախապես պետք է հստակեցնել ում է ուղղված, ինչ խնդիր է լուծում։ Մեկ-երկու ձախողումներ կարող են լինել, բայց եթե պարբերաբար է, նշանակում է, որ կինոարտադրողը, մեղմ ասած, անհեռատես է։
– Այսինքն, ֆիլմերը դարակներում են մնում որակյալ չլինելո՞ւ պատճառով։
– Պետք է հասկանալ, որ 20-30 տոկոս պետական աջակցությունը չի կարող նպաստել որակյալ ֆիլմերի ստեղծմանը։ Բացի այդ, մեր երկրում ձևավորված չէ կինոշուկա հասկացությունը, վերջերս են սկսել բացվել մեկ-երկու կինոթատրոններ։ Չկա կինովարձույթ։ Ուրեմն գոնե պիտի նկարահանես ֆիլմ, որ մրցունակ լինի դրսի շուկայում։ Որովհետև, եթե պրոդյուսերը բյուջեի 50-80 տոկոսը ձեռք է բերում այլ աղբյուրներից, բնական է, որ ներդրողների առաջ պարտավորություն է ունենալու։ Ֆիլմից եկամուտ ակնկալելն այս դեպքում պարտադիր պայման է։ Այսպիսով, արմատական բարեփոխումներ են պետք կինոոլորտում, հակառակ դեպքում անընդհատ կորուստներ ենք ունենալու՝ նյութական, բարոյական և մարդկային ռեսուրսների առումով։
Արմինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Իրատես de facto» թերթի այսօրվա համարում
