«Առավոտը» գրող, հրապարակախոս եւ թարգմանիչ Կարինե Աշուղյանից հետաքրքրվեց՝ պարտադի՞ր է, որ գրչի մարդը լինի ակտիվ քաղաքացի, թե՞ ակտիվությունը պետք է լինի զուտ ստեղծագործական:
«Չեմ հավատում նրանց գրին, ովքեր իրենց քաղաքականությունից ու Հայրենիքից դուրս դրած՝ «բարձր գրականություն են արարում»: Ես հավատում եմ այն գրողի գրածին, ով ապրում է՝ ինչպես գրում է, ով ազնիվ, խիզախ ու մեծ է նաև կյանքում: Արդի արձակի ամենամեծ երեքը՝ Հրանտ Մաթևոսյանը, Վանո Սիրադեղյանը և Լևոն Խեչոյանը, իրենց կյանքով ու գրականությամբ, ըստ իս, դրա անվրեպ-անառարկելի ապացույցն են: Նույնը՝ պոեզիայում:
Ում են պետք գրքերը, որոնք պոետ երևալու-ներկայանալու ջանքից զատ ուրիշ բան չեն պարունակում, ում են պետք փոքրոգի-բամբասկոտ-մանրախնդիրների ինքնասքանչացման «պոետիկ» ստերը, անեծք-հայհոյանքները, մաղձն ու թույնը, հանուն հռչակի՝ ամեն ինչի գնալու պատրաստ ոմանց ախտաբանական զեղումները:
Հիմա մեծ է նաև հրաշալի պոետների անուններ թվարկելու գայթակղությունը, բայց մեկնումեկին մոռանալու մտավախությունից՝ դա չեմ անում, պարզապես ասում եմ՝ շատ սիրելիներ կան՝ մեծանուն, «անանուն» ու «նորանուն»,-ասաց Կարինե Աշուղյանը:
Կարդացեք նաև
Մանրամասները՝ հունիսի 30-ի տպագիր «Առավոտում»:
Գոհար ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Լուսանկարը՝ granish.org-ի
