Սերն անխուսափելի է, ինչպես մահը, երեւանյան վերահաս ցրտի միջով քայլելով՝ մտածում էի ես:
Այո, ինչպես մահը, որը վերջակետ է դնում բոլոր հարցականներին եւ ամեն ինչ դարձնում հասկանալի: Եվ եթե Սերը Է, ապա պիտի որ ինքն էլ ազատագրի մեզ բոլոր ինչուներից…
Եվ քանի որ համոզված եմ, որ սերը Է, կա ու շնչում է մեր մեջ ու մեր միջեւ, մտածում եմ՝ նոր սկսվող այս գարունը մեզ համար սպասվելիք ընտրություններին հասնելու փորձության հերթական քննությունն է, որ մենք պետք է հանձնենք ազգովի, ուզում եմ տեսնել միայն սիրո պատկերով, այսինքն թե` հանուն եւ ոչ ընդդեմ, այսինքն թե.
Չհավաքենք պատեհապաշտ ծառաներ, որ երբ իրենց տերը թուլանում է, դավաճանում են, իսկ երբ արդեն տեր չեն ունենում, սկսում են դավաճանել իրենք իրենց` իրենց չունեցած հավատամքն ու սկզբունքը:
Եվ չլինի այնպես, որ դրամով գնենք մարդկանց, որոնք մեր դրամն առնելով՝ մեզ վաճառեն ուրիշին:
Չլինի այնպես, որ հանկարծ իրար հետ կնքենք հավատարմության անհավատարիմ դաշինք` չհիշելով նպատակը, որն է` ինչպես Հրանտ Մաթեւոսյանն էր ասում. մոռանալ մեծ աշխարհի մեր անկյունը, այսինքն թե` մեր պետությունն ու պետականությունը, որն իր շուրջը սկսել է հավաքել հայրենիքն համայն հայոց:
Կարդացեք նաև
Սերն, այո, անխուսափելի է, ինչպես հեռավոր սարերից իջնող անճանաչելի աղբյուրների զուլալ ջրերը, ուր միշտ ապրում է եւ իր հայտնությամբ ամեն անգամ մեզ զարմացնում մի տարեկան ուրախ ձուկը:
Երեւանյան ցրտի միջով քայլելով` ես տեսնում էի մեր եւ մեր երկրի զուլալ ջրերում խայտող, մեզ իր շուրջը հավաքող ջահել ձկանը:
Եվ չնայած ես ցրտից վիրավորվում եմ, այդ պատկերն ինձ, սակայն, տաքացնում էր եւ հուշում, որ ամեն ինչ լավ է լինելու, եւ մենք մեր հոգեւոր սահմանադրությանը տեր ենք կանգնելու եւ գալիք ընտրություններում պարտվողը չի տրտնջալու, այլ շնորհավորելու է հաղթողին` գոչելով. Աստված պահի Հայաստանը:
ՄԵՐՈՒԺԱՆ
ՏԵՐ-ԳՈՒԼԱՆՅԱՆ
«Առավոտ»
17,02.2017
