Մի շարք գրքեր հեղինակած, կուրության մասին տեսություններ առաջադրած աստվածաբան Ջոն Հուլը, որը նաև դասավանդել է Բերմինհեմի համալսարանում, տեսողությունը կորցնելուց հետո որոշել է աուդիո օրագիր պահել, որտեղ ձայներիզների վրա ձայնագրել է կուրության տարիների ապրումներն ու ամենօրյա կյանքից որոշ հատվածներ:
Այդ մտքերն ու հիշողություններն էլ հիմք են հանդիսացել Փիթեր Միդլտոնի ու Ջեյմս Սփայնիի դեբյուտային վավերագրական ֆիլմի՝ «Գրառումները կուրության մասին»-ի համար, որը ցուցադրվեց բրիտանական ֆիլմերի 15-րդ փառատոնի վերջին՝ 7-րդ օրը:
Ֆիլմը հետաքրքիր է այնքանով, որ ներկայացվածն այն իրական ձայնագրություններն են, որ արել է հենց ինքը՝ աստվածաբանը:Դրանք այնպիսի հերթականությամբ են դասավորված, որ ստեղծվել է մի ամբողջական պատմություն՝ հիմնված իրական դեպքերի վրա, ապա դրանց համապատասխան նկարահանվել են վիզուալները՝ ձայնագրությունները դոկումենտալ ֆիլմի վերածելով:
Սա բավականին հետաքրքիր տարբերակ է իրականությունն ու երևակայականը միաձուլելու համար:
Կարդացեք նաև
Ֆիլմի ընթացքում ընդգծվում է աստվածաբանի աշխարհընկալման փոփոխությունը, ձայների հանդեպ զգայուն դառնալը, իրավիճակի հետ համակերպվելու դժվարությունները և հետո, վերջապես, այն ընդունելը:
«Կուրությունը նվեր է: Այն նվերը չէ, որ կցանկանայի, բայց միևնույն է, Աստծուց պարգև է: Խնդիրն այն չէ, թե ինչու է այն ինձ տրվել, այլ այն, թե ինչ եմ պատրաստվում անել դրա հետ»,- ասում է Ջոն Հուլը ձայնագրություններից մեկի մեջ:
Պատմության ողջ ընթացքում Հուլի համար ուրախության պատճառ են հանդիսանում կինն ու երկու երեխաները: Տպավորիչ պահ է կնոջ հետ «The Mamas and the Papas»-ի «Dedicated to the One I Love» երգի ներքո պարելը:
«Գրառումները կուրության մասին»-ը նայելիս կնկատեք,որ ֆիլմում հաճախ ցույց չեն տրվում մարդկանց աչքերը: Երևում է մարդկանց դեմքի կեսը, կամ դեմքը ամբողջությամբ, բայց ոչ աչքերի կադրերի շեշտադրությամբ: Սա խորհրդանշական բնույթ է կրում:
Ջոն Հուլն ինքը ներգրավված է եղել ֆիլմի ստեղծման գործընթացին, բայց մահացել է 2015-ի հուլիսին՝ նախքան ֆիլմի նկարահանման ավարտը:
Ֆիլմն ավարտվում է նրա մտքերից մեկով. «Ամբողջական մարդասիրության հասնելու համար և՛ կույրերը, և՛ նրանք ովքեր տեսնում են, պիտի տեսնեն իրար»:
Մելանի ՍԱՐԳՍՅԱՆ
