Մարտի 15-ին «Լրադադար» մամուլի ակումբը կազմակերպել էր քննարկում՝ «Հնդկական սերիալների ուղերձները հայաստանյան լսարանին» թեմայով:
Լեզվի, հաղորդակցության և գենդերային ուսումնասիրությունների հետազոտող Անի Կոջոյանը նշում է. «Այս սերիալները տարածված են Հնդկաստանի հյուսիսում: Ունեն հատուկ մարկետինգային ռազմավարություն՝ հստակ մեսիջ ունեցող տեքստերը հասցնել հեռուստադիտողին: Օրինակ՝ ինչպիսին պետք է լինեն հարս-սկեսուր հարաբերությունները: Դրանք բավականին պարզունակ են և ցույց են տալիս դրականի ու բացասականի հստակ պատկերում»:
Արևելագետ Աննա Գևորգյանը մեկ այլ պատճառ ներկայացրեց: «Մեր հասարակությունը սիրում է ամեն ինչ ծայրահեղացնել: Կամ աշխարհում ոչ մի տեղ ավելի վատ չեն ապրում Հայաստանից, կամ ուրիշների հետ համեմատած մենք շատ լավ վիճակում ենք: Եվ այս երկրորդ տեսակետը շատ ձեռնտու է հատկապես իշխանությունների համար»
Կարդացեք նաև
Այս սերիալները ունեն հայկականից երկու անգամ ավելի դիտողականություն: Սոցկայքերում ունեն իրենց էջերը, որտեղ դեռահասները նույնիսկ բանաստեղծություններ են գրում՝ նվիրված «սերիալի հերոսներին»:
Մեկ այլ պատճառ էլ ֆինանսական կողմն է: Հնդկական սերիալները բավականին մատչելի են նաև այս առումով:
Գրող, կինոսցենարիստ Վահրամ Մարտիրոսյանը նշում է, որ կան որակյալ սերիալներ, որ պետք է ներկայացվեն և քարոզվեն, և անորակ սերիալներ, որոնց պարզունակությունը տանում է հիմարացման: «Հնդիկները շատ էմոցիոնալ են: Այդ հեքիաթանման սյուժեները համապատասխանում են նրանց էմոցիոնալ ընկալմանը: Փոխարենը արևմուտքում չեն նայում հնդկական սերիալները և ֆիլմերը, որ մեզանում էլ միշտ ունեցել են և ունեն բարձր դիտողականություն»:
Իհարկե, հետաքրքիր կլիներ լսել նաև այս սերիալները հեռարձակող հեռուստաընկերությունների կարծիքը, որոնք քննարկմանը մասնակցելու հրավեր ստացել էին:
Մարիամ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆ
