Վերջերս լույս տեսավ Հայաստանի գրողների միության Տավուշի մարզային բաժանմունքի ղեկավար, նոյեմբերյանցի գրող Սամվել Բեգլարյանի 15-րդ գիրքը՝ պատմվածքների «Ցուրտ երկիր, տաք կայարան« ժողովածուն: Ի դեպ, ժողովածուի պատմվածքներից մեկի՝ «Ղաչաղի» նախատիպը Վանո Սիրադեղյանն է:
Մայիսի 3-ը մամուլի ազատության համաշխարհային օրն է, 48 տարի լրագրող, 10 տարի խմբագիր աշխատած Ս. Բեգլարյանին հարցրինք Հայաստանում մամուլի ազատության վիճակի մասին:
Նա ասաց. «Համացանցի կայքերը եւս մամուլ են, բայց դրանց մեծ մասում սանձազերծ ասեկոսներ են: Հեռուստատեսությունում խայտառակ վիճակ է, խայտառակ սերիալներ են, ցանկացած հեռուստադիտող իր անձը, իր ճաշակը վիրավորելու համար կարող է իրենց դատի տալ:
Ինչ վերաբերում է տպագիր մամուլին, ցավոք, վերջերս այն ինչ-որ երկրորդ պլան է մղվել: Ես միշտ էլ գնահատում եմ թերթի թարմ համարը գրպանում դնելը, թերթերի կրպակների առաջ հերթ կանգնելը: Համացանցի մեծ մասը մամուլ չէ, մի տող այստեղից, մի տեղ այնտեղից կարդալ, դա մամուլ չէ: Իսկական մամուլը տպագիրն է: Իհարկե, կան նաեւ կայացած լրատվական կայքեր, համացանցից օգտվողն արդեն իսկ կարողանում է կողմնորոշվել, գիտի, թե ովքեր են իրեն խաբում:
Կարդացեք նաև
Ասել, թե Հայաստանում մամուլը կատարյալ, լրիվ ազատ է, հնարավոր չէ, քանի որ այդ ազատությունը ես տեսնում եմ իրենց հովանավորչության սահմաններում, «կրիշայի» տակ, տանիքի տակ: Այդ սահմաններում են իրենք ազատ: Մամուլն այսօր, դժբախտաբար, անպայմանորեն ծառայում է մի թիմի, անպայմանորեն աշխատում է մի կլանի համար: Հրաշալի կլինի, որ այն գաղափարախոսության, ճշմարտության նպատակին ծառայի: Բայց, երբ որ ծառայում են կլանին, երբ երեկ, մյուս օրը 7-8 կայքեր ունեն, երեկ մյուս օրը հայհոյում էին մյուսին, այսօր գովերգում են նրան, ում երեկ հայհոյում էին, ինչպե՞ս ես հավատամ այդ կայքին, այդ մամուլին, ինչպե՞ս ասեմ՝ նա ազատ է: Կներեք, համեմատալու համար , շղթայից կապած շան ազատություն է, ում վրա քըս են անում, նրա վրա էլ հաչում է»:
Ոսկան ՍԱՐԳՍՅԱՆ
