Քաղաքագետ Էդգար Վարդանյանի դիտարկմամբ` Հայաստանում քաղաքացիական դիմադրության բացթողումներից մեկը նախորդ փորձը չվերանայելն է:
«Չի ուսումնասիրվում նախկին փորձը ու չի կատարվում հետազոտություն, թե ինչու օրինակ այդ շարժումը ձախողեց, ինչու մասամբ կամ ընդհանրապես չհասավ իր նպատակին կամ ինչ խնդիրներ ծագեցին եւ այլն»,- այսօր հանրային քաղաքականության ինստիտուտում «Կրթական օջախները եւ քաղաքացիական դիմադրության ձեւավորումը» թեմայով սեմինարի ժամանակ ասաց քաղաքագետը:
Նրա խոսքով` այլ ավտորիտար պետությունների համեմատ Հայաստանը քաղաքացիական դիմադրության հարուստ փորձ ունի, բայց խնդիրն այն է, որ այդ փորձը չի իմաստավորվում. «Դա հիմնական խնդիրներից մեկն է: Հաջորդ խնդիրն այն է, որ շատ հաճախ ներքին որոշումների կայացման ներքին մեխանիզմները հստակ չեն, հասկանալի չի լինում, թե ով, ինչ գործառույթ ունի ինչ-որ մի քաղաքացիական շարժման ներսում, ինչպես է որոշում կայացնող անձը լեգիտիմություն ձեռք բերում, ով, ում առջեւ ինչ պատասխանատվություն ունի: Շատ է խոսվում, որ չկան ղեկավար մարմիններ քաղաքացիական շարժումներում, բոլորը հավասար են, իրականում ակնհայտ է, որ ինչ-որ մարդիկ շատ ավելի մեծ մասշտաբի գործ են անում… պետք է որ հստակ լինի՝ ինչ մեխանիզմներով է այդ ամենը կազմավորվում, փորձը ցույց է տալիս, որ այդ մեխանիզմները կամ չեն լինում, կամ էլ այդ մեխանիզմները բավարար չափով ժողովրդավար չեն լինում; Հաճախ ակնհայտ է՝ ազատական գաղափարներ քարոզող մարդիկ ինչ որ բան կազմակերպելիս այդքան էլ հակված չեն հարգել որոշումների կայացման ժողովրդավար մեխանիզմը: Սա շատ լուրջ խնդիր է»:
Արփինե ՍԻՄՈՆՅԱՆ