Այդ տեսանկյունից խորհրդանշական ու քաղաքական առումով նաև հատկանշական է երկու հանգամանք՝ նախ այն, որ երբ Ալիևը հարցազրույց է տալիս ռուսական ՏԱՍՍ-ին և հայտնում ակնկալիքը Մոսկվայից, Սերժ Սարգսյանը Վատիկանում է՝ ըստ էության քրիստոնեական քաղաքակրթության պատմաքաղաքական կենտրոնում: Իսկ դրանից առաջ Մոսկվայում անվտանգության համաժողովին ելույթ էր ունենում Հայաստանի պաշտպանության նախարարն ու բավական միարժեք նշում, որ Հայաստանը անվտանգության հարցում չի պատրաստվում կատարել Արևմուտք-Արևելք ընտրություն, այլ աշխատելու է աշխարհաքաղաքական բոլոր կենտրոնների հետ ըստ անհրաժեշտության և ոչ մեկը մյուսի հաշվին:
Այլ կերպ ասած՝ Երևանը ներկայումս ցուցաբերում է կամք Ռուսաստանին ասելու, որ ամենևին կասկածի տակ չդնելով ՌԴ հետ դաշնակցային հարաբերություններն ու ինտեգրացիան՝ Երևանն, այդուհանդերձ, ամենևին մտադիր չէ իրեն սահմանափակել միայն դրանով և աշխատելու է մյուս ուղղություններով ևս, ընդ որում՝ հնարավորությունների լիարժեք օգտագործման ռեժիմում: Մի բան, որ Հայաստանն անկարող գտնվեց ասել 2013-ին, ինչից հետո քայլ առ քայլ հասունացավ ադրբեջանական ագրեսիան՝ Ռուսաստանի ռազմաքաղաքական աջակցությամբ:
Այստեղ է խնդիրը, և առնվազն դրա գիտակցումը Երևանում, իհարկե՝ դժբախտաբար, ապրիլյան պատերազմի զոհերի կյանքի թանկ գնով, այդուհանդերձ առկա է, և նոր պատերազմ ու զոհեր թույլ չտալու համար պահանջվող առանցքային իրողություններից մեկը Ռուսաստանի իշխանության մոտ հստակ գիտակցման ապահովումն է, որ Հայաստանը միշտ ունի այլընտրանք, ըստ այդմ՝ Ռուսաստանը միշտ կորցնելու բան ունի Հայաստանում:
Արամ ԱՄԱՏՈՒՆԻ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժամանակ» թերթի այսօրվա համարում
