Հայ առաքելական եկեղեցու Շիրակի թեմի առաջնորդ Գերաշնորհ Տ. Միքայել արքեպիսկոպոս Աջապահյանն ասաց՝ սեպտեմբերի 30-ին և հոկտեմբերի 1-ին եղել է ռազմաճակատում, պատրաստ է էլի գնալ և մնալ, եթե դրա անհրաժեշտությունը լինի:
«Հարց տրվեցին ինձ՝ Դուք կգնա՞ք ռազմաճակատ, ասացի, իհարկե, կգնամ, եթե անհրաժեշտություն լինի»,-Aravot.am-ի հետ զրույցում մինչ մեր հարցերին պատասխանելը պատմեց Հայ առաքելական եկեղեցու Շիրակի թեմի առաջնորդ Գերաշնորհ Տ. Միքայել արքեպիսկոպոս Աջապահյանը: Նա ասաց՝ արդեն գնացել, եկել է ռազմաճակատ: Սեպտեմբերի 30-ին և հոկտեմբերի 1-ին այնտեղ է եղել: Եվ վստահեցրեց՝ պատրաստ եմ էլի գնալ և մնալ, եթե դրա անհրաժեշտությունը կա: Դրանում տարօրինակ, զարմանալի բան չկա:
-Հոկտեմբերի 17-ին հայտարարված մարդասիրական զինադադարից հետո էլ ադրբեջանական կողմը շարունակում է խախտումները, Ադրբեջանը, Թուրքիան ո՞ւր են տանում այս ամենը:
-Այս պատերազմը քրիստոնյաների քաղաքակրթության դեմ է ուղղված: Ընդհանրապես, քաղաքակրթությունների պատերազմ է սա, որտեղ մենք անհրաժեշտաբար պետք է հաղթենք, այլ ելք չունենք: Մենք այլևս տեղ չունենք նահանջելու. որքա՞ն կարող ենք նահանջել. մեր հայրենիքի 80-90 տոկոսը տվել ենք արդեն թուրքին, հիմա մնացել է այս մա՞սը տանք: Անհնարին է: Քաղաքակրթությունների պայքար է, և թուրքն ուղղակի չի հանդուրժում մեր գոյությունը:
Կարդացեք նաև
-Սրբազա′ն, ելքը ո՞րն է:
-Ելքը հաղթանակն է: Եթե մենք կարողանայինք 1992-1994 թվականների հաղթանակի արդյունքները լեգիտիմացնել, ամրացնել, մի բան էլ ավելի առաջ գնալ և ծնկի բերել էդ ազգին և պետությանը, այսօր մեր երիտասարդները, կարծում եմ, ողջ կմնային: Ամեն անգամ չի կարելի այս պատերազմը կիսատ թողնել: Առանց զոհերի էլ հնարավոր չէ: Մի խոսքով, այս դիլեման պետք է այս ազգը որոշի լուծել: Կամ տալիս ենք վերջին զոհերը և վերջացնում ենք այս պատերազմը մեկ անգամ և ընդմիշտ, կամ…
-Իսկ երաշխիքը ո՞րն է, որ սա վերջին պատերազմը կլինի:
-Եթե կարողանանք ողնաշարը ջարդել, կլինի վերջին պատերազմը: Վերջինն ասելով՝ գոնե այս սերնդի համար կլինի վերջինը: Գոնե 50-100 տարի խաղաղություն կլինի: Թե չէ ո՞վ կարող է վերջինի մասին ասել:
-Դուք հիմա այդ նպատակադրումը, մինչև վերջ գնալու որոշումը տեսնո՞ւմ եք, դիվանագիտական ոլորտից ի՞նչ ուղերձներ եք տեսնում: Արդյոք այս հարցում կա՞ միասնականություն:
-Ռազմական ղեկավարության մոտ կարծես թե այս տրամադրվածությունը կա, դիվանագետների մոտ չեմ տեսնում, բայց վստահ չեմ՝ կա, թե չկա: Այն, որ մենք մեր ռազմական հաջողությունները չկարողացանք դիվանագիտորեն ամրագրել, այստեղ ես լուրջ բացթողում եմ տեսնում: Այդ հարցում պետք է ներդաշնակ լինել: Վերջիվերջո, ռազմական հաջողությունը չի կարելի այդպես դիվանագիտորեն չամրապնդել և թույլ տալ, որ առ այսօր այդ իրավիճակը շարունակվեր: Մենք լուրջ բացթողում ենք ունեցել: Ժամանակը չէ քննադատելու որևէ մեկին, բայց իրականությունը, կարծում եմ, դա է:
-Հասարակությունը չի հավատում, որ գոնե այս անգամ հակառակորդը կպահի զինադադարի պայմանավորվածությունը: Դուք հավատո՞ւմ եք:
-Սա զինադադար չէ, դեռ հրադադար է: Զինադադարն այլ բան է, հրադադարն՝ այլ: Դա հրադադարի մասին է: Զինադադար նշանակում է՝ անժամկետ դադարեցնում ենք, անցնում բանակցությունների: Սա պարզապես հրադադար է մարդասիրական նպատակներով՝ գերիների և դիակների փոխանակում:
-Դա էլ չի կայանում:
-Սա էլ չի կայանում, քանի որ իրեն պետք է ամբողջական, ինքը չի ուզում որևէ տեղ կանգնել: Մի քանի փոքրիկ հաջողություններից էլ արդեն ամբարտավանացած՝ կարծում է, թե պիտի շարունակի մինչև վերջ:
-Սրբազա′ն, Ձեր ուղերձը թե′ զինվորներին, թե′ հասարակությանը:
-Սա պիտի դարձնենք մեր վերջին պատերազմը: Մենք պետք է հաղթենք, պարտադրված ենք հաղթել: Աստված մի արացե, հանկարծ չհաղթենք… պիտի հաղթենք, բոլորս պետք է մեկ մարդու պես միանանք, հաղթենք՝ զինվոր, ոչ զինվոր: Պետությունը, կառավարությունը, իշխանությունը պետք է որոշեն՝ որս որտեղ պետք է լինենք, թե չէ ամեն մեկս շատ բան կարող է որոշել, որ ինքն այստեղ ավելի պետք է, քան էնտեղ, կամ չգիտեմ… բայց պետությունը նրա համար է, որ ինքը որոշի՝ ով որտեղ է անհրաժեշտ: Բայց որ բոլորս ինչ-որ տեղում անհրաժեշտ ենք, դա փաստ է: Բոլորս մեր գործը պիտի անենք և պիտի հաղթենք: Դատապարտված ենք հաղթել, եթե Աստված մի արասցե, չհաղթեցինք, էլ չեմ շարունակում…
Տաթև ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ
