– Ի՞նչ տեղ ունի գեղարվեստական գրականությունը Ձեր կյանքում։
– Այն էությունս սնուցողն է միակ եւ իմաստնություն պարգեւողն անձիս։
– Իսկ պոեզիա՞ն:
– Անշուշտ, շնչառությունս։
– Ի՞նչ է լեզուն պոեզիայի համար։
– Ինչպես գույները, երանգների համադրությունը եւ լույսն է կտավի համար, այնպես էլ մեր ճոխ ու ճկուն լեզուն է պոեզիայի համար։ Որքան հարուստ է բանաստեղծի բառաֆոնդն, այնքան համեմված ու շքեղահունչ է նրա լեզուն։
– Ինչո՞վ է չափվում բանաստեղծի մեծությունը:
– Բանաստեղծի մեծությունը պատկերավոր մտածողությունից, բանաստեղծական իդեալից ու տողի կառուցվածքից բացի չափվում է նաեւ նրա բառաշինությամբ։ Սեծ բանաստեղծն, հարկավ, նաեւ մեծ լեզվաշինարար է։
– Պոեզիան օգնո՞ւմ է մարդուն։
– Անշուշտ։ Երբ կարդում եմ Տերյան՝ մաքրվում, բարիանում եմ առավել։ Չարենցն ու Սիամանթոն, Վարուժանն առնական լիցք են հաղորդում էությանս։ Վեհանում, դառնում եմ Աստվածախոհ, երբ Նարեկացու «Մատյան ողբերգության» պոեմն եմ կարդում։
– Պոեզիան ոգեղե՞ն է:
– Աստծո շունչն Է ճշմարիտ պոեզիան։
– Նաեւ լուսեղե՞ն է:
– Պոեզիայի լույսը ոգեղենն է, ապրեցնողը, թրթիռներ ծնողը մթամած հոգում։
– Հավատո՞ւմ եք, որ կգա Ոգու սով։
– Մեր ժողովուրդը հացի սով շատ է տեսել, իսկ Ոգու սով… Աստված մի արասցե, կործանարար կլինի նրա համար։
– Բանաստեղծության երեւակայության ուժն ամենակարո՞ղ է:
– Այո։ Երեւակայության ուժը, ասել է թե բանաստեղծող ֆանտազիան, դեն է նետում կյանքի պատահական եւ կամայական պարագաները եւ առաջ է քաշում նրա ներքինն ու բնականը, ձեւավորում ու պատկերավորում է այն։
– Ստեղծագործելը հոգու պահա՞նջ է Ձեզ համար։
– Եթե ստեղծագործությունն արյան եռք է, սրտի հեւք եւ ուղեղի զարկ, ապա ստեղծագործելը պետք է հոգու պահանջ լինի։
– Այս դժվարին օրերին շարունակո՞ւմ եք նույն ոգեւորությամբ ստեղծագործել
– Ես երբեք էլ հեշտին օր չեմ ունեցել։
– Գիտեմ, որ հրատարակել եք «Ոգու հիշողություն» բանաստեղծությունների եւ չափածո դրամատիկական պոեմների ժողովածուն։ Արդյո՞ք շարունակություն ունենալու է այն։
– Այո։ Հաջորդը լինելու է «Մենավոր կղզի» խորագիրը կրող բանաստեղծություններիս ժողովածուն, որը կլինի թվով իմ 8-րդ գիրքը։
– Հրատարակման համար սպասո՞ւմ եք որեւէ հովանավորի:
– Քավ լիցի, հիմա Մանթաշով չկա…
– Հույսը հավատի խաչեղբա՞յրն է:
– Հույսը ոչ միայն խաչեղբայրն է հավատի, այլ նաեւ նրա զուգածինն է։
-Կարելի է անհույս ապրել։
– Անհույս ապրելն ինքնին ավարտված ողբերգություն է։
– Դուք հավատացյա՞լ եք:
– Հավատում եմ նախախնամությանը։ Հավատում եմ Մարդուն եւ Հայկ Նահապետի ցեղի հավերժությանը։
– Կարոտը Հայի անբաժան ուղեկի՞ցն է:
– Հայի մեջ Մասիսված կրակն է Կարոտը։
– Ո՞րն է ճանապարհի խորհուրդը։
– Մեր ազգին դեպի մեզնից խլված հողերը տանելն է…
– Գիտեմ, որ մասնակցում էիք Ազգային ժողովի ընտրապայքարին։ Դուք Ձեզ քաղաքական գործիչ համարո՞ւմ եք։
– Ինձ ազգային գործիչ եմ համարում։
– Ինչո՞վ է տարբերվում քաղաքական գործիչը ազգային գործչից:
– Այսօր դիվանագիտում է թե ազգային գործիչը եւ թե քաղաքականը։ Սակայն մի տարբերությամբ քաղաքական գործիչը դիվանագիտում է իր դիրքի ու կեցության, իսկ ազգայինը՝ ազգի բարօրության համար…
Հարցազրույցը վարեց Սարո ԳՅՈԴԱԿՅԱՆԸ
