Երեկ առաջին անգամ խորհրդարան եկավ մշակույթի, երիտասարդության եւ սպորտի նախարար Ռոլանդ Շառոյանը։ Նա զարմանալիորեն գերազանցապես ՀՀՇ-ականների հետ էր շփվում՝ իր նախկին համակուրսեցի Վանո Սիրադեղյանի, ՀՀՇ վարչության անդամներ Հովհաննես Իգիթյանի, Արամ Մանուկյանի հետ, որն իր տեղակալն է նաեւ։ Մի պահ դաշնակցական նախարարը ճաշարանում նույն սեղանի շուրջ հայտնվեց իր կուսակցական ընկերոջ՝ Աղվան Վարդանյանի հետ քաշքշուկով նաեւ փառաբանված Վահագն Հայոցյանի եւ Արարատ Զուրաբյանի հետ։ Տեսնելով նրանց կողք-կողքի նստած, խաղաղ ու հանգիստ սուրճ խմելիս, անհնար էր գայթակղությունը զսպել եւ չհետաքրքրվել, որ եթե կարող են խաղաղ գոյակցել՝ ինչո՞ւ են իրար ծեծում։ Հարցին նախ վիրակապված ձեռքով Արարատ Զուրաբյանը պատասխանեց.
– Ո՞վ, ո՞ւմ՝ իրար։
– Դե, ՀՀՇ, ՀՅԴ…
– Մարդիկ որ ծնվում են՝ կուսակցական պատկանելություն չեն ունենում։ Ժամանակի ընթացքում են ձեւավորվում կուսակցական նախասիրությունները։ Բացի այդ ամենը՝ կան մարդկային փոխհարաբերություններ. ընկերությունը եւ այլն։ Ու եթե ինչ-որ անհատներ իրար ծեծում են՝ դա չի նշանակում, որ կուսակցություններն են իրար ծեծում։
Կարդացեք նաև
– Պրն Շառոյան, Դո՞ւք ինչ կասեք. ինչո՞ւ է Ձեր ընկեր Արարատ Զուրաբյանը ծեծում Ձեր մյուս ընկերոջը՝ Աղվան Վարդանյանին։
– Ես էդ պահին էնտեղ չէի։
– Թե չէ ի՞նչ կանեիք։
– Թե չէ՝ չէի թողնի։
– Ո՞նց։
– Էդպես։ Ես կարող էի դա անել։
– Մի խոսքով՝ միջկուսակցական վեճի չի՞ վերածվել այդ միջադեպը։
– Ըստ Ձեզ՝ բոլոր վեճերը միջկուսակցական կռի՞վ պիտի դառնան։
– Դե, ըստ դաշնակցական մամուլի հրապարակումների՝ այդպես էր, դեռ մի բան էլ ավելին՝ կազմակերպված հանցագործություն։
– Պաշտոնաթերթի խմբագրից հարցրեք։ Ես մի բան գիտեմ, որ միջկուսակցական պատերազմների եւ կռիվների առիթ չի կարող դառնալ ինչ-որ միջադեպ կամ դիտավորյալ որեւէ արարք։
Ա. Ի.
