Գնեցի Գրիգոր Ավագյանի «Օրացուցային գրառումներ» գիրքը։ Մինչ այդ չգիտեի հեղինակին։ Օրացուցային թերթիկների հետեւում հառնեց իր հայրենիքի ու ժողովրդի ապագայի նկատմամբ մտավախություն ապրող ազատամիտ քաղաքացու վեհ կերպարը։ Այս երկասիրությունը նոր խոսք է հայ իմաստախոսական գրականության մեջ եւ ընթերցողիս կարծիքով կարելի է այն դասակարգել Ժան Ժակ Ռուսոյի «Խոստովանություն», Լառոշ Ֆուկոյի «Աֆորիզմների» եւ տվյալ ժանրի այլ ստեղծագործությունների շարքում։ Գրառումներն ընդգրկում են շուրջ երեք տասնամյակ եւ հեղինակի հայացքից չի վրիպել ընթացքում տեղի ունեցած հասարակական-քաղաքական տեղաշարժերի միտումներն ու նրբերանգները, 20-րդ խելագար դարի թյուրիմացություն «իզմերն» ու առաջնորդները։
Գրիգոր Ավագյանն իր թերթիկների վրա կատարում է այնպիսի ինտուիտիվ (ներզգայական) գյուտեր, որոնք զարմացնում են իրենց թարմությամբ ու հավաստիությամբ, առանց գիտա-գրականագիտական հավակնությունների, պարզությամբ ու համեստությամբ, որոնք միշտ էլ զարդարել են ազգիս մեծերին։
ՎՐԵԺ ՕՀԱՆՅԱՆ
Ինժեներ
