ՀՀԿ 13-րդ համագումարին երկրի նախագահի ելույթում կարելի է փնտրել եւ գտնել հակասություններ: Սակայն խնդիրն անճշտությունները չեն, այլ այն, թե ինչպես է երկրի նախագահն ընկալում իրականությունը: Դատելով նրա ելույթից` այն իրականությունը, որտեղ բնակվում են իշխանությունները, եւ այն իրականությունը, որից փախչում (արտագաղթում) են մեր հայրենակիցները, երկու մեծ տարբերություն են ներկայացնում: Կարելի է գեղեցիկ կարգախոսներ հորինել, սակայն իրականությունը դրանից չի գեղեցկանում: Իշխանությունը կոռումպացված է, եւ այդ թեմայով հանգամանորեն կարող է խոսել երկրի նախագահը: Սակայն նա հանդուրժում է կոռումպացված բարձրաստիճան չինովնիկներին` հայտարարելով. «Մենք պետք է հաղթահարենք այն քաղցկեղը, որով հիվանդ է մեր հասարակությունը եւ որը կոչվում է կաշառակերություն»: Փոքրիկ ճշտում. հասարակությունը կաշառք է տալիս, քանի որ իշխանությունը կոռումպացված է: Այլ կերպ ասած` «էս երկրում օրենք ոչ եղել է, ոչ էլ կլինի, ոնց եկել է, էդպես էլ գնալու է»:
Այն իրականությունում, որտեղ բնակվում է իշխանական վերնախավը, աշխատանք ունենալը եւ արժանապատիվ աշխատավարձն արդեն իսկ բավարար է երկրին պրետենզիաներ չներկայացնելու համար: «Աշխատանք ունենալն ու արժանապատիվ վարձատրությունն այլեւս ամենատարածված ցանկությունները չեն լինելու մեր երկրում»: Դրանք հիմա էլ ամենատարածված ցանկությունները չեն: Երբ նախորդ հոդվածներից մեկում անդրադարձել էի մեր լավագույն տնտեսագետներից մեկի` Հայաստանից ընտանիքով ընդմիշտ հեռանալուն, «Սինոփսիսում» աշխատող ընկերներիցս մեկն ասաց, որ միայն այս տարվա հունվարի 1-ից իրենց ընկերությունից արդեն 18 ընտանիք է հեռացել Հայաստանից: Եվ, որ ապրիլին Մոսկվայում «Google» եւ «Microsoft» ընկերությունները հարցազրույց են կազմակերպելու, որին մասնակցելու հայտ են ներկայացրել բազմաթիվ մասնագետներ: Հարցազրույցն անցնելուց հետո նրանց տրվելու է դրսում աշխատելու արտոնագիր եւ վիզա: Բոլորն էլ ունեն տուն, ավտոմեքենա, արժանապատիվ աշխատավարձ:
Երկրի նախագահն իր ելույթում չբարձրացրեց արտագաղթի խնդիրը: Սա նշանակում է` ա) կամ չի տեսնում այն` որպես խնդիր, բ) չի պատկերացնում արտագաղթը կանխելու ճանապարհը: Թեեւ փաստացի թվարկեց արտագաղթի հիմնական պատճառները` «էս երկրում օրենք ոչ եղել է եւ ոչ էլ կլինի», եւ «Էս երկիրը երկիր չի»: Եվ սահմանամերձ գյուղի երեխայի աչքերին նայելիս չէ, որ շատերն օրվա մեջ մի քանի անգամ կրկնում են այս միտքը: Ասում են, երբ նայում են ղեկավարների, այդ ղեկավարներին բոլոր հնարավոր միջոցներով սպասարկող օլիգարխների, դատավորի աչքերին:
Լիլիթ ԱՎԱԳՅԱՆ
Կարդացեք նաև
«168 ժամ»
