Նարեկ Դուրյանի հետ «Ժողովուրդը» հանդիպեց Տիկնիկային թատրոնում, որտեղ մեկ ամիս առաջ կայացել էր նրա նոր՝ «Իմ կնոջ անունն է Մորիս» կատակերգության պրեմիերան։
– Պարոն Դուրյան, Դուք Հայաստանի քաղաքացիություն չունեք, չէ՞:
– Չէ, ես Ֆրանսիայի քաղաքացի եմ։
– Իսկ չե՞ք ուզում ունենալ։
Կարդացեք նաև
– Ուզում եմ, երեւի կունենամ։
– Դուք, կարծես, ակտիվ չեք քաղաքական գործընթացներում։
– Չէ, դա ինձ չի հետաքրքրում։ Ես շատ լավ տեսնում եմ թե՛ Հայաստանի, թե՛ Ֆրանսիայի լավ ու վատ կողմերը… Դրախտավայր աշխարհում գոյություն չունի։ Շատ բաներ կան, որ շատ վատ են, հուսով ենք՝ կհղկվեն։ Իսկ իմ միսիան մարդկանց տրամադրությունը բարձր պահելն է։ Մի քանի օրից, օրինակ, գնում եմ զորամասեր՝ «Օպերացիա Նեմեսիս»-ը խաղալու։ Իմ միսիան սա է։
– Իսկ եղե՞լ է՝ բեմից ֆիքսեք, որ դահլիճում քաղաքական գործիչ է նստած։
– Շատ։ Ինքն ինձ համար հանդիսատես է… Եղել է, որ վարչապետ է եկել, տեղ չի եղել, աթոռ ենք դրել, նստել է, նայել ներկայացումը, ինչպես բոլորին, այնպես էլ իրեն գլուխ եմ տվել, գնացել է։ Հիմա ինքը վարչապետ չի, սովորական մարդ է։
– Իսկ ցանկություն ունեցե՞լ եք անդրադառնալու քաղաքական թեմաների։
– Չէ՛, շինծու բաներ չպետք է լինեն ներկայացման մեջ, եթե ինչ-որ բան ասում էլ եմ, ուրիշ ձեւ եմ ասում։ Ժողովուրդն էլ է մեղք, այն, ինչ արդեն գիտի, մի հատ էլ եռման ջրի պես լցնում ես գլխին։ Ի՞նչ է դա փոխում, ոչ մի բան։ Էլի եմ ասում՝ իմ միսիան ուրիշ է՝ թերապիա է։ Փողոցում շրջում եմ (իսկ ես հաճախ եմ զբոսնում), մեկ էլ տեսնում եմ՝ մի մարդ է հեռվից գալիս, ժպտում է, հա՛մ խոսում է, հա՛մ էլ ներկայացումիցս մի բան է հիշել, ծիծաղում է… Մտածում եմ՝ ինչ լավ է, որ այս մարդուն մի պայծառ բան եմ տվել։ Դրանից ավել ինձ համար ոչ մի պարգեւատրում չկա։
Զրուցեց Աննա ԲԱԲԱՋԱՆՅԱՆԸ
Հոդվածն ամբողջությամբ կարող եք կարդալ «Ժողովուրդ» թերթի այսօրվա համարում
