Ճանաչված ջութակահար Աշոտ Տիգրանյանը սովորել է Մոսկվայի պետական կոնսերվատորիայում՝ աշակերտելով լեգենդար Կոգանին: Այնուհետեւ գործունեությունը շարունակել է ԱՄՆ-ում: 2006թ. մաեստրոն Միացյալ Նահանգներում ստեղծել է Classical Concert Chamber Orchestra-ն (Դասական համերգային կամերային նվագախումբը), իսկ այս տարի՝ արդեն Հայաստանում, Աշոտ Տիգրանյան մշակութային-երաժշտական հիմնադրամի շրջանակներում մեկ այլ՝ Հայ-ամերիկյան կամերային միացյալ նվագախումբը։
Երեսուն տարի անց մաեստրոն կրկին Հայաստանում է:
– Պարոն Տիգրանյան, այսքան տարիներ անց հայրենիք վերադառնալը ի՞նչ հիշողություններ արթնացրեց:
– Երբ նոր էի եկել, ամեն ինչ անճանաչելի էր՝ փողոցները, դրանց անունները. հին Երեւանից մնացել է հիշողության հոտը: Տխուր զգացողություն կար, որ մարդիկ, որոնց հետ քայլել ես այդ փողոցներով, այլեւս չկան: Բայց ուրախ եմ, որ հիմա այստեղ եմ ու ներքին պահանջ ունեմ մի բան անելու… Համոզված եմ, որ կանեմ:
Կարդացեք նաև
– Այս տարի ստեղծել եք Աշոտ Տիգրանյան մշակութային-երաժշտական հիմնադրամը: Ո՞րն է դրա առաքելությունը:
– Իմ երկար տարիների ցանկությունն է եղել մի բան անել հայ ժողովրդի համար: Մենք երիտասարդներ ունենք, որոնք մեծ հնարավորութուններ ունեն, բայց իրենք էլ չեն պատկերացնում այդ հնարավորությունների չափը: Այս հիմնադրամով ուզում եմ երիտասարդներին ինչ-ինչ ճանապարհներ ցույց տալ, ուղղորդել նրանց դեպի մեծ աշխարհ: Նրանց օգնելը իմ պարտականությունն եմ համարում:
– Հիմնադրամը նպատակ ունի բազմաթիվ ծրագրեր իրականացնել ինչպես Երեւանում, այնպես էլ Հայաստանի տարբեր մարզերում եւ արտասահմանում: Ո՞րն է լինելու Ձեր առաջնային խնդիրը:
– Այդ ծրագրերը բավականին շատ են ու տարբեր մասշտաբների: Բայց չարժե դեռեւս երկար-բարակ խոսել այն բաների մասին, որոնք ընթացքի մեջ են եւ դեռ իրականացման պտուղները չեն տվել: Այժմ մենք կենտրոնացած ենք նվագախմբի վրա, որը շատ նշանակալի դեր ունեցավ իմ կյանքում: Մեր առաջնային խնդիրն է, որ այն աշխարհի տարբեր բեմերում ելույթ ունենա եւ ճանաչելի դառնա:
– Կոմիտասի ծննդյան օրը՝ սեպտեմբերի 26-ին, հիմնադրամը նախաձեռնել էր ֆլեշմոբ, որի ընթացքում Ձեր ղեկավարած նվագախմբի երաժիշտներից մի քանիսը երեւանյան երթուղայիններում դասական երաժշտություն էին ներկայացնում։ Ինչո՞ւ էին հենց երթուղայինները ընտրվել:
-Էլ որտե՞ղ կարող ես շփվել ժողովրդի հետ եւ հանդիպել իրարից այդքան տարբեր մարդկանց։ Մեր ժողովուրդը տաղանդավոր է եւ մեծ սեր ունի դասական երաժշտության հանդեպ, բայց նրան այդ երաժշտությունն ուղղակի կերպով չեն ներկայացնում։
-Մի՞թե դասականը մասսաների համար է եւ բոլորին հասանելի:
– Գիտեք ինչ՝ դա մեզանից է կախված: Արժե կոտրել կարծրատիպերը: Դասական երաժշտությունը մարդու կյանքի, ձեւավորման համար շատ մեծ դեր ունի: Դրա համար ուզում ենք այնպես անել, որ այն հասանելի դառնա այնքան, քանի դեռ չի վնասել դասականության հիմնական սկզբունքներին։ Հաճախ, երբ ասում ենք, որ ինչ-որ խնդիր ունենք, դա ավարտվում է միայն խոսակցություններով: Այս նախաձեռնությունը խնդրի լուծման մի փոքր տարբերակ էր:
– Նվագախումբը դասական իմաստով դիրիժոր «չունի»: Դուք էլ նրանց հետ նվագում եք: Ինչպե՞ս է այն «կարգավորվում»:
– Պարզապես երկու գործառույթ եմ կատարում: Մենք նախապես երկար պատրաստվում ենք: Նրանց իմ ժեստերն արդեն հասկանալի են։ Առհասարակ մեծ պատասխանատվություն է ամեն անգամ ներկայանալ լսարանին, ես չեմ սիրում պարզապես նվագել ու հեռանալ, շփվում եմ մարդկանց հետ եւ այդ կերպ փորձում նրանց ներարկել այն, ինչ, իմ կարծիքով, խիստ կարեւոր է։
– Ինչպե՞ս եք պատկերացնում Ձեր ծրագրերի իրականացումը, որը միտված է մեր ժողովրդի առաջընթացին:
– Միասնականությամբ, միայն միասնականությամբ: Իմ ընտանիքի անդամներից ամեն մեկն աշխարհի մի ծայրում է, բայց մենք բոլորս կապի մեջ ենք: Ընտանիքն էլ, ինքնին, պետության փոքր մոդելն է։ Կցանկանայի ընտանիքիս պես, միասնական տեսնել բոլոր հայերին։
Հարցազրույցը վարեց
ՄԱՐԻԱՄ ԽԱՉԱՏՐՅԱՆԸ
«Առավոտ»
17.11.2016
