Հուլիսի 19-ի չքնաղ առավոտն ինձ ուղեկցում է Ակսել Բակունցի տուն-թանգարանի հիասքանչ այգի: Ինչպես միշտ, Վարդան Սարգսյանը ծաղիկներն է ջրում՝ բնականաբար, միրհավերին ու բադերին կերակրելուց հետո: Ողջույնին միանգամից հաջորդում է հուսահատ հարցուփորձը՝ որևէ հուսադրող լուր լսելու ակնկալիքով: Ոչ մի լավ բան. շրջափակում, սննդի պաշարների համալրման ոչ մի հեռանկար:
-Խոսե՞լ ես ընկերների հետ, բեր մի զանգիր Հրայրին,- ասում է Վարդանը:
Ու ես ինձ բռնացնում եմ այն մտքի վրա, թե ի՜նչ լավ է, որ գոյություն ունի Viber-ը: Չնայած և այստեղ էլ ամեն ինչ կատարյալ չէ՝ կապի ընդհատումները հաճախական են:
-Հը՞, ինչ կա,-հարցնում եմ:
Կարդացեք նաև
-Բա՛րև, բա՛րև, հե՜չ, դե ինչ պիտի լինի՝ նույնը- պատասխանում է Հրայրը:
-Գոնե, ուտելիք-բան, ճարվում է՞,-հարցնում եմ արդեն ինչպես միշտ:
-Ոչինչ, էլի, լավ ա… ինչ ասեմ,-կարճ դադարից հետո ասում է:
-Հա՜, բա ամենակարևորի մասին չհարցրի, իսկ ծխախոտի՞ հարցը ոնց է,- փորձում եմ ուրախ կատակի միջոցով այլ երանգ հաղորդել տրամադրությանը:
-Դե, սովորությանս համաձայն, միշտ ձգտել եմ պաշար ունենալ: Էդպես էլի՝ հաշվարկած՝ օրական երեք-չորս հատիկ ծխում եմ: Ու դեռ երկու տուփ ունեմ:
-Գոնե, առաջին անհրաժեշտության ապրանքները խաղաղապահները օդով հասցնեին,-ասում եմ:
-Էսօր արդեն չորս ուղղաթիռ եկավ մեր կողմը: Ես իմ է: Կբերե՞ն, կզբաղվե՞ն այդպիսի խնդիրների լուծմամբ…
Սկսում ենք ավելի հաճախ լռել… Երբեմն անգամ մոտ երկու րոպե: Զգում եմ՝ խոսքը շարունակելու նախաձեռնությունն ինձանից պիտի բխի: Ու ճգնում եմ ինչ-որ բան ասել:
-Գազ չկա, էլեկտրականությունն օրական երկու անգամ անջատում են, հասարակական տրանսպորտ՝ համարյա չկա: Էկոլոգիական դրախտում ենք,-արժանապատիվ քրքիջով լռությունը խախտում է Հրայրը:
-Անցած մի քանի օրերին Ռուսաստանի արտգործնախարարությունը սկսել է կոշտ հայտարարություններ անել,-ոգևորված ասում եմ զրուցակցիս: Պատկերացրու որ՝ խիստ վճռականությամբ: Ես նույնիսկ կոշտ քայլերի գնալու պատրաստակամություն եմ տեսնում նրանց մոտ,- ասում եմ ու խոստովանում ինձ, որ ազնիվ չեմ վարվում: Միգուցե…
-Կհիշես՝ էն որ իրենց ինքնաթիռը խփեցին՝ ասացին, որ սա հարված էր մեր թիկունքին, բայց դե մեկ էլ տեսնում ես՝ ատոմակայան են կառուցում Թուրքիայում:
Իսկ դո՞ւ ինչ ունես՝ ոչինչ:
Նավթ, գազ… Պարզ չի՞ Արևմուտքն ում է նախընտրելու,- ասում է:
Ես իմ մշտական փաստարկն եմ ներկայացնում, որն արդեն վաղուց երկաթե չի իմ աչքերում:
-Համաձայն չեմ,-ասում եմ: Նավթն ու գազը, մեծ հաշվով, չեն կարող վճռորոշ նշանակություն ունենալ: Այլապես կստացվի, որ ողջ արևմտյան քաղաքակրթության արժեհամակարգը կեղծ է:
Հրայրը լռում է:
-Լսի՛ր, ձգտում եմ նորից զրույցին աշխուժություն հաղորդել,-չբռնե՞նք Կարմիր խաչի աշխատակիցներին պատանդ վերցնենք: Այ, էդ ժամանակ տեսնեմ ոնց չեն բացում ճանապարհը: Առավել ևս, որ արդեն նրանք էլ են հազվադեպ երևում այս կողմերում:
-Հետո էլ կասենք՝ մենք ի՞նչ կապ ունենք, անհավասարակշիռ երկու անհատների չարագործությունն է, որի համար նրանք անպայման կպատժվեն օրենքի ողջ խստությամբ,-ծիծաղելով պատասխանում է ոստիկանության պահեստի փոխգնդապետ ընկերս:
-Այ, դա իրենց ոճով է,-պատասխանում եմ:
-Դե, ի՞նչ,-ասում եմ՝ հրաժեշտից առաջ:
-Ո՞նց ինչ՝ պիտի շարունակենք ապրել: Հայ լինելը, հո, էքստրիմ է՝ ողջ կյանքի համար:
Պիտի շարունակենք ապրել:
Կարեն ՄԻՐԶՈՅԱՆ
