Ցավալի է, բայց Հաղթանակի օրը մեզանում արդեն չունի ո՛չ այն ընկալումը, ինչ 10-15 կամ 20 տարի առաջ էր, ո՛չ էլ այն հնչեղությունը: Ինչպես, ասենք, արդեն խամրել է Հայաստանի անկախության վերականգնման տոնի՝ սեպտեմբերի 21-ի փայլը: Դեռ չենք խոսում Մայիսի 28-ի մասին: Չենք խոսում ԼՂՀ Անկախության օրվա՝ սեպտեմբերի 2-ի մասին:Բայց խնդիրը միայն, այսպես ասենք, օրացուցային կամ տոնացույցում կարմիրով առանձնացված տոների, օրերի մասին չէ՝ լինի Մայիսի 9-ը, թե հունվարի 28-ը, թե օգոստոսի 23-ը:
Շատ ավելի հասարակ, ինչպես ասում են՝ կենցաղային հարթության վրա նայեք: Ե՞րբ եք վերջին անգամ լիաթոք ծննդյան տարեդարձ նշել կամ Նոր տարի:
Տոները դարձել են կորուսյալ: Գողացվել են այդ տոները մեր երկրի հասարակությունից, մեր ժողովրդից, մեզանից: Վերջին 7 ու հատկապես վերջին 5 տարիներին Փաշինյանն ու իր ՔՊ-ն ամեն ջանք գործադրել են, որպեսզի Հայաստանը, հայ ժողովուրդը տոներ չունենան, հատկապես հաղթանակի հետ կապված տոներ: Ազգայինի մասին էլ չենք ասում, այնքան բացահայտ են այս իշխանությունները պայքարում ամենայն ազգայինի դեմ: Եթե Սահմանադրության նախաբանն ուզում են ջնջել, էլ ի՞նչ օգոստոսի 23 կամ, առավել ևս, սեպտեմբերի 21:
Բայց, կրկնենք, խնդիրը միայն «պաշտոնական» տոները չեն: Մեր կյանքից, առհասարակ, եթե չի վերացել, ապա՝ վերանում է տոն ասվածը: Այս իշխանությունները կորուսել են ոչ միայն մեր հազարավոր զավակներին, ոչ միայն մեր հայրենիքի մի մեծ մասը, նաև գողացել են մեր կյանքի տոները, մեր ուրախությունը, մեզ երջանիկ զգալու հիմքերը…
Կարդացեք նաև
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Փաստ» թերթի այսօրվա համարում
