Ժամանակին ընդդիմադիր պատգամավորներից մեկը քննադատական ելույթ ունեցավ խորհրդարանում: Դրան ի պատասխան՝ Փաշինյանն ասաց, որ ԵՊՀ ֆակուլտետներից մեկում, որի հետ այդ պատգամավորը միջնորդավորված կապ ուներ, ծաղկում է կաշառակերությունը: Չնայած՝ քննադատությունն ամենեւին ԵՊՀ-ի մասին չէր:
Մեկ այլ պատգամավորի քննադատությանը վարչապետը պատասխանել էր, թե գիտի, թե որ հյուրանոցներում է կանգ առել այդ պատգամավորն իր արտասահմանյան շրջագայության ժամանակ: Նախ՝ հարց է առաջանում, թե որտեղի՞ց գիտի: Տրամաբանական է ենթադրել, որ այդ տեղեկությունն իրեն է հասել ի պաշտոնե՝ հատուկ ծառայությունների միջոցով: Հետեւաբար, պետական ռեսուրսը նա օգտագործել է ընդդիմախոսի դեմ անձնական կոմպրոմատ պեղելու համար: Երկրորդ՝ քննադատությունն ամենեւին հյուրանոցների եւ շրջագայությունների մասին չէր:
Վերջերս հոգեւորականներն ընդդիմացան Փաշինյանի այն պնդումներին, թե եկեղեցիները «չուլան» են, որտեղ պահեստավորվում են հին իրեր: Այդ ընդվզմանն ի պատասխան՝ վարչապետը հայտնեց, որ սրբազաններից մեկը սեռական հարաբերությունների մեջ է գտնվում իր բարեկամուհու հետ: (Արդյոք այդ հարաբերությունները նկարագրող բառը հայհոյանք է, թե ոչ՝ այդ հարցը թողնում եմ լեզվաբաններին): Այսինքն՝ այդ ենթադրյալ հարաբերություններն ապացուցում են, որ եկեղեցիները «չուլա՞ն» են: Ինչպե՞ս եք վերաբերվում այդ տրամաբանությանը:
Նախկին ԱԳ նախարար Վարդան Օսկանյանը պարբերաբար գրառումներ է անում արտաքին քաղաքական թեմաներով: Իմ կարծիքով՝ այդ գրառումներում առողջ քննադատության կողքին կան նաեւ վիճելի թեզեր: Բայց Փաշինյանն այդ թեզերը չի վիճարկում. նա հիշել է Դիլիջանի մանկապարտեզի մասին, որը տրամադրված էր Օսկանյանի կնոջ ղեկավարած կազմակերպությանը, եւ, որ այդ մանկապարտեզը 19 տարի չի վերանորոգվել: Եթե նույնիսկ դա ճիշտ է, արդյոք դա հերքո՞ւմ է նախկին նախարարի արտաքին քաղաքական թեզերը: Բնականաբար՝ ոչ:
Կարդացեք նաև
Բայց փաշինյանա-դոգական ընտրազանգվածին փաստարկները, քննարկումները, քաղաքակիրթ բանավեճերը հետաքրքիր չեն: Նրանց հետաքրքիր են բանսարկությունները: Այդ պահանջարկը Փաշինյանը բավարարում է ամբողջությամբ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
