Նիկոլ Փաշինյանի՝ Թուրքիայի հայ համայնքի ներկայացուցիչների հետ հանդիպմանը «Ագոս» թերթի խմբագիր Բագրատ Էսթուկյանն ասաց, որ մտահոգություն ունի, քանի որ հայերի պատիվը ոտնահարվում է, երբ թշնամին սկսում է սպառնալիքներով խոսել Հայաստանի հետ։ «Գազանը որքան կարելի է սիրաշահել, երբ ձեր խոսակիցները ռազմատենչ ելույթներով, սպառնալիքի լեզվով կխոսին, կդիմեն ձեզ, որքան կարելի է տրամաբանական խոսքերով, համաշխարհային ընդունված մարդասիրական մերձեցումներով խնդիր լուծել։ Եթե այդ եղանակը փորձենք, և դիմացիները շարունակեն սպառնալիքի լեզվով խոսել՝ այս անգամ վիրավորված է հայերուս ամբողջական արժանապատվությունը»,-ասաց նա՝ ընդգծելով, որ որքան էլ Հայաստանից մերժում են «Զանգեզուրի միջանցքը»՝ «չարագործության դաշինքը» համառ պնդում ունի այդ միջանցքի վրա, և չեն թաքցնում, որ «իրենց սրբազան երազանքի՝ Թուրանի ճանապարհն է դա»:
«Այս պահում հայերս ունինք չարիքի դաշինք մեր դիմաց, այդ դաշինքը բազմազգի բնույթ ունի, բազմաշերտ բնույթ ունի։ Սպառնալիքի լեզվով խոսողի դեմ պատշաճությունը երբեմն մեկ կողմ դրեք, մենք պատերազմով հոգնած ժողովուրդ ենք, բայց եթե մեկը մեր հակառակորդին պիտի թույլատրեն երկիր նվաճել՝ ուրեմն ավելի հստակ կամք պետք է դրսևորվի»,-ասաց Էսթուկյանը։
Փաշինյանն անդրադարձավ իր՝ համայն հայության նկատմամբ իր պատասխանատվությանը։ «Հիմա ես, օրինակ, ինչպես պետք է իրացնեմ իմ պատասխանատվությունը միևնույն ժամանակ Իսրայելի և Իրանի Իսլամական Հանրապետության հայերի առաջ։ Ո՞նց է դա հնարավոր։ Ես ինչպես պետք է իրացնեմ իմ պատասխանատվությունը Ռուսաստանի և Ուկրաինայի հայերի առաջ միաժամանակ, այսինքն ի՞նչ պետք է անեմ։
Մենք հասկանում ենք, որ երբ Հայաստանին մտցնում ենք այդպիսի օրակարգերի մեջ, մենք Հայաստանին մղում ենք դեպի անդունդ։ Ինչպես ես համադրեմ, ենթադրենք, Ուրուգվայի և Ավստրալիայի հայության պատասխանատվությունը։
Կարդացեք նաև
Դա նրանից է, որ Հայաստանի, որպես ինքնիշխան պետություն ընկալումը չկա, բացակայում է հաճախ, որովհետև, պետության կարևոր առանձնահատկություններից մեկը սահմանն է, սահմանը սահմանափակման արտահայտություն ունի։ Սահմանը համ քո առաջ է, համ դիմացի առաջ է։ Մեր երրորդ հանրապետության ֆունդամենտալ պրոբլեմներից մեկը այն է եղել, որ մենք այս պարզ բանը չենք ընկալել, որովհետև շատ կարևոր է, որ մենք մեր սահմանները իմանանք։
Հիմա շատ են հարցնում, ասում են՝ բա ինչի՞ 2019-ին ասեցիր «Արցախը՝ Հայաստան է, և վերջ»։ Շատ տրիվիալ պատասխան կա, որն ընկալելու համար ուզում եմ իմ մի ուրիշ հայտարարություն հիշեցնել, որը արել եմ 2020 թվականին, երբ ասել եմ, որ մենք պետք է մտածենք հայրենասիրության մեր մոդելի մասին։ Հայրենասիրության այն մոդելը, որը մեր բոլորի գլխում կա՝ ոնց որ թե այդ մոդելի հեղինակը մենք չենք, ոնց որ թե ուրիշ տեղից է ներմուծվել։
Ես 2019 թվականին այդ արտահայտությունը արել եմ մի պատճառով, որովհետև հայրենասեր էի, որովհետև համայն հայության հայության պատասխանատուն էի, որովհետև ձեր ասած հարցի տրամաբանության մեջ էի, որովհետև սփյուռքի բոլոր համայնքների ներկայացուցիչները գալիս էին և ասում էին, ինչպես ինձնից առաջվա ղեկավարներին են ասել , որ իրենք «ամենայն» հայոց նախագահն են։ Ինձ էլ էին ասում։ Եվ գուցե դա սկզբից շոյում է, որ դու ոչ թե Հայաստանի, այլ «ամենայն հայոց վարչապետն» ես, բայց մի րոպե, ժողովուրդ ջան, չի լինում տենց։
Հայրենասիրության այդ ընկալումն է, որ մեզ բերել է այդ բոլոր աղետներին։ Ես չեմ կարող լինել Ուրուգվայի հայության պատասխանատուն, որովհետև դրա ոչ դե յուրե իրավունքը ունեմ, ոչ դրա լծակը ունեմ, ոչ դրա ռեսուրսը ունի Հայաստանի Հանրապետությունը։ Դուք պատկերացնո՞ւմ եք հիմա ես ասեմ ոնց, մի րոպե, Իսրայելում էլ և Իրանում էլ հայեր կան, 2 տեղում էլ մենք սրբություններ ունենք, ուրեմն մենք էլ ենք այս հարցի մեջ։
Դրա արդյունքում ի՞նչ կստանանք, հրթիռներ երկու կողմից, այս ենք ուզում մենք, այսինքն ուզում ենք ընկնենք Թուրքիայի ու Սիրիայի արանքը, Իսրայելի ու Սիրիայի արանքը, Ռուսաստանի, Ուկրաինայի արանքը, Ռուսաստանի, Ամերիկայի արանքը։ Ժողովուրդ ջան, չի կարելի տենց։
Էդ որ մենք ուրիշներին նայելով ասում ենք՝ «գազան, գազան, գազան», բայց մենք հլը մեզ պետք է նայենք, ժողովուրդ ջան»։
Նյութն ամբողջությամբ՝ սկզբնաղբյուր կայքում
