Հայաստանի արվեստի վաստակավոր գործիչ, կինոգետ Դավիթ Մուրադյանը գրում է.
«Մայր Աթոռը հազար յոթ հարյուր եւ ավելի տարեկան է։ Իր բնույթով այն միավորել է հայ ժողովրդին նույնիսկ ամենածանր ժամանակներում։ Այդ տաճարին ու Վեհարանին դիպչելուց առաջ արժե երկար մտածել։ Այդ թվում նաեւ երկրի հեղինակության մասին»։
Մեկ այլ գրառմամբ Դավիթ Մուրադյանը գրել է.
«Հայկական եկեղեցուն նվիրված Թեքեյանի բանաստեղծությունը համարյա բոլորս գիտենք։ Ուստի տողեր չբերեմ։ Բերեմ Գոհար Գասպարյանի վկայությունը ինձ հետ հարցազրույցում։ Ասաց, որ երգչուհի դարձել է Կահիրեի եկեղեցում Դանիելի էջը երգելով։ Իսկ ես ցեխերի միջով մտել եմ Թբիլիսիի Սուրբ Գեւորգ հայկական եկեղեցի, որը, եթե հավատամ պաշտոնական բացատրությանը, պատահականորեն հրդեհված էր։ Մեզ առաջնորդում էր Ամենայն Հայոց Կաթողիկոսը։ Նրա ծննդյան վկայականում նշված ազգանունը, – Ներսեսյան։ Գեղեցիկ ազգանուն է։ Բայց միայն բռի մարդը Կաթողիկոսին կդիմի ազգանունով։ Աշխարհի բոլոր անկյուններում ունենք հայկական ներկայության հավաստագիր, – մեր եկեղեցիները»։
Կարդացեք նաև
