«Մենք ենթակա ենք գոյության կռվի հավերժական օրենքին և, ըստ այդմ, մշտական պետք է պայքարենք մեր ապրելու իրավունքի համար»։
Լեռնահայաստանի սպարապետ Գարեգին Նժդեհի վերոհիշյալ գաղափարախոսությամբ Ճարտարի ողջ հասարակությունը 1992 թ. հունիսի 28-ին բռունցքվեց` վերջին հարվածը հասցնելով հայրենի Ճարտարի վրա հարձակված թշնամու զորքին։
Թեժ մարտերը հաղթական էջերում կարեւոր տողերով արձանագրեցին` Ճարտարն անառիկ ամրոց է։
Այս չարաբաստիկ օրը համայնքն ունեցավ 28 զոհ։ Ցավն ու կսկիծը խառնվեցին իրար, թշնամու զորքերը հետ շպրտվեցին, իսկ մեր բարձունքները ազատագրվեցին։ Հաղթանակները նվաճում են արծիվները. նրանց ճախրանքը թառել է մեր երկնաքեր լեռների գագաթներին ու մեր տունդարձի ճամփին է սպասում։
Կարդացեք նաև
Այո՛, մեր հայրենիքի անվտանգության ու խաղաղության ամեն մի պահը մեզանով է կերտվել, մեր ընկած տղաներից ամեն մեկը յուրովի հերոս է, և այսօր նրանց նվիրումը ապրում է մեր սրտերում որպես հարատև հպարտության և երախտագիտության զգացում։ Այսօր նրանց շիրիմները արցախահայության կենդանի վկաներն են Ճարտարում, նրանց շիրմաթմբերի արահետներն էլ ծաղիկներով կպատվեն, իսկ նրանց թողած հետագիծը կփայլատակի դարերի շուրթին։
Փա՜ռք Ձեզ, մեր նվիրյա՛լ զավակներ, մեր սիրելի՛ հայրեր և եղբայրներ, մենք դեռ կարժանանանք ձեր արժանի սերունդը կոչվելու պատվին։
Մոնթե-Ավո բարեգործական կազմակերպություն
