Այսօր ոմանք, իրենց ձեռքն առնելով Մովսես Խորենացու «Հայոց պատմությունը», Պատմահոր Ողբից մեջբերում են հատվածներ, որտեղ նախատինքի են արժանացել կրոնավորները, վիճակավորները և առհասարակ բոլոր պատասխանատու շերտերը։ Եվ այս հատվածի հետ զուգահեռներ են տանում` ասելով, որ այսօրվա հոգևոր դասն էլ է կեղծավոր, հպարտ, պատվասեր, քան աստվածասեր, դատարկախոս և այլն (Խորենացու խոսքերն են)։
Մոլորեցնողնե՛ր, ինչո՞ւ չեք ասում, թե Խորենացին ինչ հանգամանքներում է գրել իր ՈՂԲԸ։ Կամ չգիտեք, կամ չեք ուզում ասել։ Երկու դեպքում էլ լավ չէ։
Խորենացին հայտնի ՈՂԲԸ գրել է այն ժամանակ, երբ Հայոց Հայրապետական Աթոռը անմիաբան և ապիկար իշխանների թեթև ձեռքով զբաղեցնում էին սուրմակներն ու բրքիշոները, իսկ Քրիստոսի հոտը դալար վայրերի փոխարեն անապատում էր դեգերում։ Դարձյալ` կամ չգիտեք, կամ ուզում եք այս վիճակը կրկնվի։ Հետո էլ Քրիստոսից եք խոսում։ Պատմահայրը գեղեցիկ բնութագրում ունի այսօրինակ անձանց համար. նրանց ընթացքը բնութագրում է «մոլորական հավատակցություն» խոսքով։
Բայց փա՜ռք Աստծո, Սուրբ Սահակն ու Սուրբ Մեսրոպը մեզ համար բարեխոսում են, իսկ քանդողները պատմության աղբանոցում են։
Կարդացեք նաև
Զգո՛ւյշ եղեք, ձեզ մի՛ վնասեք, մոլորեցնողնե՛ր։
Աստված օգնական, ՎԵՀԱՓԱՌ ՏԵՐ։
Տեր Փառեն քահանա Առաքելյան
