Համաշխարհային քաղաքականության պրակտիկ փորձում և պետությունների մասին ակադեմիական գրականության մեջ դժվար է գտնել նախադեպ, երբ երկրի ղեկավարը սեփական իրավազորության տարածքը նույն հարթության վրա է դնում կոմերցիոն հիմքով կառավարվող օդանավակայանի կամ երկաթուղու և փոստային գործակալության հետ։ Բոլոր այդ համեմատությունների խորքում իրականում Փաշինյանի մտածողությունն ու պատրաստակամությունն է՝ ամեն ինչ չափել նյութական, ֆինանսական արդյունավետությամբ և լավ գնի դիմաց համաձայնել ամեն ինչի, այդ թվում՝ պետությունը որևէ ձևակերպմամբ հավատարմագրային կառավարման կամ արտապատվիրակման հանձնելու։
Ընդ որում, այնպես չէ, որ Նիկոլ Փաշինյանը նման դեգրադացված մտքեր է հայտնում զուտ ընթացիկ կոնյունկտուրայից ելնելով, օպերատիվ շահ սպասարկելու համար։
Սա տևական ժամանակ պետական քաղաքականության վերածված նրա մտասևեռումների պատկերավոր արտահայտությունն է։ Երբ մի քանի տարի շարունակ մարդն ամբիոն է փնտրում հնչեցնելու համար «Այստեղ հաց, այստեղ կաց» բարբաջանքը, իսկ պետական կառավարման համակարգը ծառայում է այդ անհեթեթություններն առաջին պատահած սյան վահանակին փակցնելու համար, պետությունը փոխաբերական իմաստով գամվում է անարգանքի սյանը՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով։
Նիկոլ Փաշինյանի երեկվա ասուլիսը, այսպիսով, ամբողջությամբ նախընտրական էր՝ 2026-ին ընդառաջ, այն տարբերությամբ, որ ուղղված էր ոչ թե հասարակությանը, որի քվեարկությամբ նորմալ երկրներում ղեկավար է ընտրվում, այլ աշխարհաքաղաքական կենտրոններին, որոնց առևտրի արդյունքում «արտապատվիրակվում է» հավատարմագրային կառավարման հանձնված երկրի իշխանությունը կամ այն, ինչ նման է իշխանությանը։
Կարդացեք նաև
Հարություն ԱՎԵՏԻՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այս համարում
