Ն. Փաշինյանն ուզում է ընտրություններին ընդառաջ ամեն գնով վերցնել կախարդական թուղթը եւ այն թափահարել ժողովրդի աչքին՝ որպես խաղաղության հաղթաթուղթ: Ասենք՝ այդ հարցում նա մենակ չէ. Թուրքիան, Ադրբեջանը, Եվրոպայի շահագրգիռ մասը եւ Մ. Նահանգներն ու Իսրայելն էլ են ուզում, սակայն ոչ թե թուղթ, այլ՝ անցուղի, ճանապարհ, միջանցք, սեփական տարածք ու ռազմահետախուզական հենակետ:
Սրանց մեջ նորեկը վերջին պահին գնացք բարձրացած Մ. Նահանգներն է, որը Անկարայում իր դեսպանի միջոցով առաջարկելու պես պահանջեց, թրամփյան ոճին համահունչ, 100 տարով տարածք-անցուղին իրենց վարձակալության, ավելի ճշգրիտ՝ լիզինգի տալ:
Ճիշտ է, Փաշինյանի համհարզներից մեկը չհապաղեց հայտարարել, որ Հայաստանը պատրաստ չէ որեւէ մեկին վարձակալության տալ իր սուվերեն տարածքը, սակայն փորձը ցույց է տալիս, որ նրա շեֆը, որպես հայտնի փողասեր, այս պարագայում էլ պարզապես բարձրացնում է գործարքի գինը: Ասվածին որպես ապացույց պետք է մտաբերել Աբու Դաբիում Իլհամի հետ հինգժամանոց հանդիպումից հետո Երեւանում արած նրա խաղացկուն հայտարարությունը հանդիպման վերաբերյալ՝ «հնարավոր է տարբերակներ գտնել», «գործընթացը շարունակվում է», «հավանաբար լինեն նոր հանդիպումներ» եւայլն, եւայլն: Նա մոռանում է, որ ի դեմս Թրամփի Ամերիկան ունի առեւտրականի կարծր բնավորությամբ նախագահ, որը բնավ չի սիրում իր առաջարկը մերժողներին, նաեւ՝ սեւթեւեթողներին: Թրամփը որեւէ պահի կարող է, օրինակ, իր մոտ կանչել, oval office-ում իր կողքին նստեցնել Նիկոլին (ի դեպ՝ վերջինիս մե՜ծ երազանքը), սակայն հարցը լուծել «մեր ձեւով»:
Իսկ ի՞նչ ենք շահելու մենք: Ոչինչ, կամ գրեթե ոչինչ, եթե չհաշվենք Նիկոլի թուղթը: Թուղթ՝ Մեղրիի, ամբողջ Սյունիքի՛ դիմաց: Մեր երկիրը «կշահի» նաեւ հարատեւ կռիվ մեր սահմաններում ու մեր գլխավերեւում:
Կարդացեք նաև
Հակոբ ԱՎԵՏԻՔՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազգ» շաբաթաթերթում