ՀԱԿ իրավական հարցերի պատասխանատու Արմեն Խաչատրյանի ֆեյսբուքյան գրառումը
ՔՊ-իստ դեպուտատուհիներից մեկը հիշել է նախագահ Տեր-Պետրոսյանի 2016թ․ դեկտեմբերի 17-ի ելույթից մի հատված։ Մասնավորապես՝ «Ժողովուրդները, որպես կանոն, երախտագիտություն են հայտնում այն առաջնորդներին, ովքեր իրենց ոչ թե նույնիսկ հաղթական պատերազմ, այլ խաղաղություն են պարգեւում։ Այս իրողությունը հատուկ է ոչ միայն ժամանակակից աշխարհին, այլեւ խորապես գիտակցվել է անգամ միջնադարում։ Որքան էլ միջնադարյան հեղինակները գովերգեին իրենց թագավորների կամ սուլթանների զինական առաքինություններն ու քաջագործությունները, նրանց կողմից, այդուհանդերձ, ավելի բարձր էին դասվում այն պետական այրերը, որոնք խաղաղություն եւ բարօրություն էին պարգեւում իրենց ժողովուրդներին, թեկուզ դրանք նվաճված լինեին փոխզիջումների գնով»։
Մեջբերումից հետո տիկին դեպուտատուհին տարակուսում է, թե ինչու Նախագահը չի խոսում «հաստատված խաղաղության» մասին, այլ քննադատական հրապարակումներ է անում այլ թեմաներով։
Ուզում եմ ոչ այնքան տիկին դեպուտատուհուն, այլ այն մարդկանց, ովքեր կարող են մոլորության մեջ ընկնել, բացատրել տիկնոջ գրառման աբսուրդը։
Ելույթը եղել է 2016թ․, հաջորդելով ապրիլյան պատերազմին։ Ելույթից հետո իր կուսակցությունը որդեգրել է «ոչ մի թիզ հող», «ոչ մի փոխզիջում» քաղաքական գծին։
Կարդացեք նաև
2018թ․ նույն տիկնոջ ներկայացրած քաղաքական ուժը եկել է իշխանության եւ դավանել «նոր պատերազմ, նոր տարածքներ», «բանակցություններ նոր կետից» եւ այլ, եւ ի վերջո «Արցախը Հայաստան է եւ վերջ» անհեռատես, արկածախնդիր քաղաքական գծով։
Արդյունքում, անտեսելով 2016թ․ (ոչ միայն) հորդորը, տիկնոջ ներկայացրած քաղաքական ուժը, իրեն դուրս դնելով միջազգային դիվանագիտական ընդունված սկզբունքներից, ըստ էության 2019թ մերժել է համանախագահների (Վաշինգթոն, Մոսկվա, Փարիզ) ներկայացրած խնդրի կարգավորման պլանը, հայտարարելով Արցախը Հայաստան, փաստացի դուրս է եկել բանակցային գործընթացից, երկիրը տարել է պատերազմի, ինչի արդյունքում տվել է 5000 զոհեր ու հազարավոր վիրավորներ, տարածքային կորուստների եւ փաստացի պարտության արդյունքով երրորդ երկրի միջամտությամբ կանգնեցվել է պատերազմը։
Այնուհետ՝ վարած ոչ կոմպետենտ հետագա կառավարման արդյունքում ադրբեջանական զինված ուժերի հսկողության տակ են անցել ՀՀ սուվերեն տարածքից ավելի քան 200 կմ քառակուսի տարածքը։
Այնուհետ՝ իշխող ուժի քաղաքականության արդյունքում ամբողջությամբ հայաթափվեց Արցախը։
Ու հիմա էս քաղաքական ուժի դեպուտատուհիները ու դեպուտատները սպասում են օվացիանե՞ր, սպասում են, որ իրենց արձանիկները պետք է կանգնեցնենք մեր սենյակներում ու դիմացները խնկարկենք։
Սա խաղաղության պայմանագիր չէ, սա ողջախոհությունը, տրամաբանությունը, խելամտությունը բռնաբարելու եւ իրենց մեծամտության, պոռոտախոսության ու տգիտության արդյունքում վրա հասած պարտությունը ամրագրող կապիտուլյացիայի պայմանագիրն է։ Ավելին, սա դեռ պայմանագիր էլ չէ, սա սողացող ու շարունակական կապիտուլյացիայի սկիզբը ազդարարող գործընթաց է եւ դեռ ընթացքը ցույց կտա, թե ինչ գին է պահանջվելու մեզանից՝ այդ փաստաթղթի տակ ստորագրություններ ունենալու համար։
