Ոստիկանական պետութիւն մը ստեղծած այս «ղեկավար»-ը կը խօսի ժողովուրդին անունով, ժողովուրդ մը, որուն ամենէն արդիական միջոցներով կլլեցուցած է եւ դեռ ալ կը կլլեցնէ, թէ ինք կը կիրարկէ ժողովրդավարութիւն եւ կը վայելէ ժողովրդականութիւն: Եւ կը յոխորտայ, թէ ժողովուրդը եթէ իր հնարած չնաշխարհիկ «խաղաղութեան խաչմերուկ»-ին դէմ ըլլար՝ յեղափոխութիւն կատարած պիտի ըլլար․․․։ Սակայն նոյն այս ժողովուրդը վերջին տարիներուն քանի՛-քանի անգամ ձայն բարձրացուց ՔՊ-ականներու բերած կորուստներուն դէմ եւ ճնշուեցաւ ամենաբիրտ միջոցներով. ինչպէ՞ս չյիշել անցեալ Յունիս 12-ին, ոստիկանական հրոսակախումբին գործածած զինամթերքը, կասեցնելու ցուցարարները. կարելի՞ է մոռնալ անհիմն մեղադրանքներով բանտարկեալները՝ ընդդիմադիր հայորդիէն մինչեւ սքեմաւոր առաջնորդներ․․․
Զիկմունտ Ֆրէօտի կամ Ֆրիտրիշ Նիցչէի նման հոգեբոյժի եւ փիլիսոփայի պատմուճան հագուելով, ան կը յաւակնի հոգեբանական մտացածին եւ նոյնքան անհիմն դարմաններ բերել, եւ հաստատել, թէ մեր կեանքը, կենցաղն ու խօսոյթը միշտ ալ պատերազմով բնորոշուած են, թէ՝ զանոնք պէտք է փոխարինել խաղաղութեամբ: Եւ ահա գիւտերուն գի՜ւտը. կ’ըսէ, թէ չափազանց նուրբ ընկերային-հոգեբանական, հանրային-քաղաքական, կառավարչական-տնտեսական աշխատանք է, որ պէտք է տարուի միասնաբար, ձեռք-ձեռքի։
Արցախին մասին յստակ էին… «ծամծմած» բառերը։ ԵԱՀԿ-ի Մինսքի խումբին լուծարքով եւ Ալմա-Աթայի 1991 թուականի (կապ չունեցող) հռչակագրին լոյսին տակ, ան պարզ ու մեկին ծախած է Արցախն ու արցախահայութիւնը, իսկ ռազմագերիներու գծով կատարած կիսատ-պռատ յայտարարութիւնները յաւելեալ քարիւղ կը թափեն կրակին վրայ։
Կտակարանէն օրինակ բերելով եւ գինիի պատրաստութեան մասին դրուագը պատմելով, հիմա ալ մառանապետի կօշիկներուն մէջ մտնելով, ան փորձեց բարձրացնել բաժակը, բացատրելով, որ «գինին ածում են նոր տիկերի մէջ», կարծելով, թէ նոր գաղափարները մատչելի են ապագայ սերունդին:
Կարդացեք նաև
Ան մեծ ակնածանքով գովաբանեց Հայաստանի Հանրապետութեան տարածքին մէջ կառուցուելիք «Յանուն միջազգային խաղաղութեան եւ բարգաւաճման՝ Թրամփի ուղի»-ն, աւելցնելով, թէ այսպէսով ապաշրջափակուած պիտի ըլլայ մեր երկիրը: Արդեօք աւելի ճիշդ պիտի չըլլա՞ր գործածել «համաշրջապատուած» եզրոյթը։ Բնականաբար, երկիրը 44-օրեայ պատերազմին մէջ ընկղմած եւ պարտութեան տարած «ազգընտիր»-ը, որ զարմանալիօրէն դեռ կառչած կը մնայ վարչապետի աթոռին, երբեք չ’ուզեր խօսիլ «համաթուրանական»-ութեան մասին։ Խորքին մէջ, հոն զարմանալի բան չկայ, որովհետեւ ան մէկ դրօշակիրը, գործի՛քը դարձած է այդ ծրագիրին…
«Հայրենիք» – Պոսթըն
