«Ի՞նչ եք առաջարկում, հավերժ թշնամինե՞ր մնանք Ադրբեջանի հետ», – սա իշխանության քարոզիչների եւ կողմնակիցների մշտական պատասխանն է, երբ քննադատություն է հնչում Հայաստանի ներկա կառավարիչների անողնաշար, սկզբունքներից զուրկ արտաքին քաղաքականության հասցեին:
Այդպես, Հայաստանի դիրքորոշման վերջին փոփոխությունների մասին օրերս պատմել է Ադրբեջանի ԱԳ նախարար Բայրամովը՝ Հայաստանը համաձայնել է առանց «խաղաղության պայմանագիրը» ստորագրելու Մինսկի խմբի լուծարման, միջազգային դատական ատյաններում Ադրբեջանի դեմ հայցերից հրաժարվելու հետ: Բայրամովը նաեւ ակնարկել է, որ Ադրբեջանն առաջ մտահոգություն ուներ, թե Հայաստանը զինվում է, իսկ հիմա այդ մտահոգությունը չկա: Կարծում եմ, «մտահոգությունը վերացնելուն» նպաստել է Փաշինյանի հայտարարությունն այն մասին, որ ռազմական ծախսերը հաջորդ տարի չեն ավելանալու:
Սրանք փոքրիկ օրինակներ են, թե ինչպիսի «դոնդողանման» արտաքին քաղաքականություն էր վարում Հայաստանը վերջին ամիսներին: Իսկ եթե վերցնենք 2020-2025 թվականների դիրքորոշումների «էվոլյուցիան», ապա կստանանք իրար անընդհատ հակասող քայլերի «տպավորիչ» պատկեր:
Արդյո՞ք այդ շեշտակի փոփոխությունների իմ արձանագրումից բխում է, որ ես դեմ եմ հարեւանների հետ հաշտեցմանը: Պարզապես ցանկալի կլիներ, որ Փաշինյանն այս փոփոխությունների մասին անկեղծորեն ասեր. օրինակ, «2023-ի սեպտեմբերին կարծում էի, որ Ղարաբաղի բնակչությանը վտանգ չի սպառնում, բայց հետո պարզվեց, որ սպառնում է»: Ոչ թե փորձի ամեն մի ձախողումը, զիջումը ներկայացնել որպես աննախադեպ մի հաղթանակ: (Հետո՞ ինչ, որ քաղաքացիների զգալի մասի մոտ այդ «ճարպկություններն» անցնում են):
Կարդացեք նաև
Բացի այդ, հաշտեցման համար պետք է հակառակ կողմի նվազագույն կամքը: Բայց Ալիեւի ագրեսիվ, ռազմատենչ հռետորաբանությունը մնում է նույնը, Արցախում շարունակվում է մեր եկեղեցիների, հուշարձանների ավերումը, Բաքվի բանտերում խոշտանգվում են մեր հայրենակիցները, ադրբեջանական պաշտոնական քարոզչության առանցքը հայատյացությունն է:
Այդ պարագայում հաշտեցումն առայժմ հնարավոր չէ:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
