Ադրբեջանական էթնոսի ներկայացուցիչները մեր թշնամիները չեն: Համենայնդեպս, ես նրանց այդպես չեմ ընկալում: Երբ մեր պետությունների միջեւ քաղաքական հարաբերությունները իսկապես կարգավորվեն, մենք եւ նրանք պետք է ամեն ինչ անենք՝ դեպի իրական հաշտեցում գնալու համար:
Բայց քաղաքական հարաբերություններն ամենեւին կարգավորված չեն, ու Հայաստան եւ Ադրբեջան պետություններն այս պահին մնում են թշնամիներ: Այդ փաստը կարող են չընդունել միայն այն իշխանությունները, որոնց ղեկավարությամբ Հայաստանը պարտություն է կրել, եւ որոնք, դրա հետեւանքով, կատարում են հաղթող կողմի պահանջները:
Այո, պատերազմի ժամանակ հայերն ու ադրբեջանցիներն իրար սպանել են: Բայց Հայաստանի եւ Ադրբեջանի քաղաքականության մեջ սիմետրիա չկա: Ադրբեջանցիներն են Սումգայիթում սպանել, խոշտանգել եւ բռնաբարել հայ կանանց ու աղջիկներին: Ադրբեջանցիներն են Բաքվում հայերին ցած նետել բազմահարկ շենքերից: Ադրբեջանցի սպան է կացնահարել քնած հայ սպային եւ իր երկրում հերոսացվել: Ադրբեջանական դպրոցներում են առ այսօր ատելություն սերմանում հայերի հանդեպ: Ադրբեջանի բանտերում են այսօր պահվում ու խոշտանգվում մեր հայրենակիցները: Ադրբեջանի նախագահը, նույնիսկ «խաղաղության հաստատումից» հետո, շարունակում է սպառնալ Հայաստանին եւ կոչ է անում իր քաղաքացիներին երբեք չմոռանալ «հայերի չարագործությունները»: Ադրբեջանի հոգեւոր առաջնորդն է խոսում «Էջմիածնի ղազիաթի» եւ ադրբեջանցիների՝ «իրենց հողերը վերադառնալու» մասին:
Այսինքն՝ հարեւան երկրի քաղաքականությունը շարունակում է լինել թշնամական: Այս պայմաններում Հայաստանի իշխանությունների «խաղաղասեր» հռետորաբանությունը հնչում է առնվազն անհեթեթ: Որովհետեւ հակառակ կողմն իրական խաղաղության համար ոչ մի քայլ չի ձեռնարկում եւ չի էլ ձեռնարկի, քանի դեռ Հայաստանում իշխանության գլխին են իրենց կողմից պարտության մատնված ղեկավարները:
Կարդացեք նաև
Հաշտություն պետք է լինի եւ անպայման լինելու է: Բայց ոչ այս իշխանությունների օրոք:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
