Այս երկու տարում բռնատեղահանված արցախցիներս հասկացանք, որ թիրախում մենք էինք, մեզ պիտի զոհաբերեին՝ Արցախը հանձնելով, որպեսզի փրկեն Հայաստանը։ Բայց փրկեցի՞ն… Եթե այո, ապա ինչո՞ւ են այդ «փրկողները» դողում «Արցախ» անունը լսելիս: Ինչո՞ւ են փակում Արցախյան շարժման, առավել եւս՝ արցախցիների վերադարձի հարցը: Չլինի՞ հակառակ դեպքում երերուն են դառնում իրենց իշխանական աթոռները, որովհետեւ «թավիշով» եկել էին Արցախի վերջը տալու ծրագրով, եւ առաջադրանքն այժմ կատարված է: Ասել է թե՝ «Մավրը կատարեց իր գործը, մավրը կարող է հեռանալ»։
Բայց մավրը, կարծես թե, հեռանալու միտք չունի, մավրը շատ ամուր է կառչել իր աթոռից եւ նրան այդ աթոռից պոկել հնարավոր չէ: Կամ դա, թերեւս, կարելի է անել միասնաբար, սերտ համախմբվածության միջոցով:
Սեպտեմբերի 2-ին Ազատության հրապարակում տեղի ունեցած հանրահավաքը, որը նվիրված էր Արցախի Հանրապետության օրվան, իր շուրջն էր հավաքել հայությանը` անկախ բնակության վայրից։ Այն ազդարարեց, որ Արցախից հետո վտանգված է Մայր երկրի կյանքը, որի փրկությունը միաբանվելու եւ համահավաք ուժ դառնալու մեջ է:
Խառնակ ժամանակներ են: Այժմ, քան երբեւէ, պահանջվում են զգոնություն, սթափություն, ուժերը մեկտեղելու կամք՝ հանուն հայոց պետականության պահպանման, երկրի իրական անկախության եւ ինքնիշխանության ամրապնդման հրամայականի։
Կարդացեք նաև
Նատաշա ՊՈՂՈՍՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
