1918 թվականը բախտորոշ դարձավ Բաքվի հայության համար։ Տասնամյակներ շարունակ Բաքվի արդյունաբերական զարգացմանը նպաստած հայությունը կանգնեց գոյութենական սպառնալիքի առաջ:
1918 թվականի սեպտեմբերի 15-ին օսմանա-ադրբեջանական բանակի գրավումը նշանակեց ոչ միայն քաղաքական վերահսկողություն, այլև ցեղասպանակերպ կոտորածի սկիզբ հայ խաղաղ բնակչության դեմ: Հաջորդ 3 օրերի ընթացքում տարիք ու սեռ չհանդուրժող բռնությունները փաստագրվեցին օտարերկրյա վկաների կողմից: Եռօրյա ջարդի ընթացքում տարբեր գնահատականներով, հայ անմեղ զոհերի թիվը հատել է 30-35 հազարի սահմանը: Զանգվածային կոտորածի արդյունքում, Նուխիի և Արեշի շրջանների 31 հայկական գյուղերից պահպանվեցին միայն երեքը:
Այնուհանդերձ, 1918 թ․ Բաքվի հայության կոտորածը վերջինը չէր բաքվահայության պատմության մեջ։ 1990 թվականին նույն ողբերգությունը կրկնվեց՝ հարյուր հազարավոր բաքվահայեր ստիպված եղան լքել տները և դառնալ փախստականներ՝ անվերականգնելի իրավունքներով։ Սա ցույց է տալիս ատելության և անհանդուրժողականության դաժան հետևանքները խաղաղ հայ բնակչության նկատմամբ։
«Գարդման-Շիրվան-Նախիջևան» համահայկական միությունը հարգանքի տուրք է տալիս 107 տարի առաջ Բաքվի ջարդերի զոհերի հիշատակին։ Մենք խստորեն դատապարտում ենք Ադրբեջանի էթնիկ զտումների պատմական գործելակերպը և կոչ ենք անում միջազգային հանրությանը ականջալուր գտնվել էթնիկ և ռասայական բռնությունները դատապարտելու մեր պահանջին։
Կարդացեք նաև
«Գարդման-Շիրվան-Նախիջևան» համահայկական միություն
