Անկախութիւնը այսօր քաղաքականացուած եւ ինչու չէ նախընտրական շարժառիթներով կ՛արծարծուի: Իշխանութիւնները ժողովուրդը կը փորձեն համոզել, որ իրական անկախութիւնը իրական Հայաստանի գաղափարախօսութեամբ պայմանաւորուած է: Իսկ Իրական Հայաստան ունենալու համար անհրաժեշտ է փոխել Սահմանադրութիւնը, հրաժարիլ բոլոր տեսակի իրաւունքներէն: Աւելի՛ն. այդ իրաւունքներէն հրաժարումն է, որ պիտի ապահովէ անկախ Հայաստանի խաղաղութիւնը: Ընդդիմադիր ուժերը կը ներկայացուին իբրեւ հակաանկախական, աւելի մասնակի` իբրեւ Ռուսիոյ դաշնութեան շահերուն ծառայող: Գաղութատիրական ուժերու պիտակաւորումը կը փակցուի ընդդիմադիրներուն:
Անկախութիւն հասկացողութիւնը ուրեմն իր գաղափարական արժէքէն կը պարպուի եւ կը վերածուի զուտ ընտրարշաւի նիւթի: Այս առումով կը համատեղուին անկախութիւնն ու խաղաղութիւնը: Կը համատեղուին համապետական ընտրութիւններն ու սահմանադրութիւն փոխելու կոչուած հանրաքուէն: Ժողովուրդին մօտ հետեւողականօրէն կը փորձուի կարծիք ձեւաւորել, որ գործող իշխանութենէն դուրս որեւէ ուժ եթէ իշխանութիւն ստանձնէ, ապա հայրենիքին կը սպառնայ պատերազմ եւ ռուսական գաղութատիրութիւն:
Անկախութիւնը ամրապնդելու այս կեղծ օրակարգին տակ սահում-անցում կը կատարուի Անգարայի եւ Պաքուի նախապայմաններուն ընդառաջելու: Մինչ երկու ցեղասպան պետութիւններուն նկատմամբ քաղաքականութիւնը արմատապէս փոխելով իշխանութիւնները փորձ կը կատարեն ցեղասպանութիւններուն մէջ այլ պատասխանատու պետութիւններ փնտռել, ցեղասպանութեան ճանաչումը դուրս բերել արտաքին քաղաքականութեան օրակարգէն, հայրենիքի անկախութեան սպառնացող հիմնական մէկ պետութիւն նկատի ունենալ:
Այս բոլոր խնդիրներու նման կերպ արծարծումը հիմնականին մէջ վերարտադրման ծրագիրին մաս կը կազմէ: Նման փորձի յաջողութիւնը արմատապէս շրջած կ՛ըլլայ սեպտեմբեր 21-ի խորհուրդը եւ մեր հայրենիքի վերանկախացման փիլիսոփայութիւնը:
Կարդացեք նաև
Հանրաքուէով ժողովուրդը իր վերանկախացման հաւաքական քայլին հիմքը պահպանելու հրամայականին առջեւ է:
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ազդակ» օրաթերթի այս համարում
