Ամեն մեկը չի կարողանում վերլուծել վերջին տարիներին կատարված իրադարձությունները, եւ բոլորը չէ, որ տեսնում են իշխանության բարձրաստիճան ներկայացուցիչների խոսքի-գործի եւ մեր գլխին թափված աղետների միջեւ եղած ուղիղ կապը:
Ավելին` մեծ թվով մարդիկ իրենց գյուղի 100 մետր ասֆալտապատված փողոցն ու գույնզգույն ներկված մանկապարտեզն են միայն տեսնում, իսկ թե Ալիեւի պահանջով Հայաստանի մայր օրենքը` Սահմանադրությունը կփոխվի, Անկախության հռչակագրից կհրաժարվենք, կամ Մեղրիից մինչեւ Երասխ թուրքն անարգել կերթեւեկի, նրանց քիչ է հետաքրքրում: Ինչքա՜ն մարդիկ կան մեր շրջապատում, որոնց համար լրիվ մեկ է` Այբբենարանում Մեսրոպ Մաշտոցի՞ նկարը կլինի, թե՞ Նարինե Աբգարյանի, իրենց պատերին` Մասիս սարի պատկե՞րը կփակցնեն, թե՞ Արագածի, ցեղասպանության հիշատա՞կը կհարգեն, թե՞ թուրքերի հետ բարեկամության կենացը կխմեն: Ի վերջո, այս բոլոր արժեքներն ու ավանդույթները նաեւ պետական քարոզչության, ազգային սովորույթների, դպրոցական կրթության հետեւանք են: Չես քարոզի, չես ուսուցանի, չես հարգի` մեկ էլ կտեսնես՝ դրանք վերացել են, իրենց տեղը զիջելով ապազգային դրսեւորումներին:
Արմինե ՕՀԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հրապարակ» օրաթերթի այսօրվա համարում:
