Այս շաբաթ Հայ Առաքելական Եկեղեցին դարձյալ ենթարկվեց Նիկոլ Փաշինյանի հերթական բռնաճնշումներին։ Հոկտեմբերի 15-ին ձերբակալվեցին Արագածոտնի թեմի առաջնորդը, այդ թեմի 12 հոգևորականներ և երեք աշխատակից՝ հաշվապահը, գանձապետը և ռեֆերենտը։ Եկեղեցու գործունեությունը կաթվածահար եղավ՝ տաճարներում այլևս չկային մարդիկ, ովքեր կնքեին երեխաներին, պսակադրեին զույգերին կամ կատարեին հոգեհանգստյան արարողություններ. ուժայինները բոլորին տարան։ Արդյունքում վեց հոգևորականներ, այդ թվում՝ թեմի առաջնորդ եպիսկոպոս Մկրտիչ Պռոշյանը, կալանավորվեցին երկու ամսով, իսկ 60-ամյա հաշվապահ Նաիրա Ալավերդյանը մեկ ամսով ուղարկվեց տնային կալանքի։ Ի դեպ, եպիսկոպոս Մկրտիչ Պռոշյանը Կաթողիկոս Գարեգին Երկրորդի զարմիկն է, ուստի Փաշինյանը կրկին դիմեց իր սիրած մեթոդին՝ ճնշում գործադրել իրեն անհաճո մարդկանց վրա՝ նախաքննական կարգով բանտարկելով նրանց ազգականներին։ Ահա այսպես են գործում «ժողովրդավարական» մեթոդները մեր «ժողովրդավար» առաջնորդի ձեռքով։
Թեմի դեմ իրականացված այս հարձակումների և ձերբակալությունների պատրվակը դարձավ Օհանավանքի հոգևորական Արամ Ասատրյանի հարցազրույցը, որի հիման վրա «Իրազեկ քաղաքացիների միավորում» ՀԿ-ի ղեկավար Դանիել Իոաննիսյանը հաղորդում ներկայացրեց Քննչական կոմիտե։ Սակայն եթե դա տեղի էր ունեցել սեպտեմբերի 17-ին, ապա ինչո՞ւ գործին ընթացք տրվեց հենց հիմա։ Պատճառները մի քանիսն են։
Առաջինը՝ Փաշինյանին կրկին անհրաժեշտ էր շտապ փոխել տեղեկատվական օրակարգը։ Արդեն ձևավորվել է ավանդույթ՝ նա ամեն անգամ ներքաշում է Հայ Առաքելական Եկեղեցին որևէ աղճատված սկանդալի մեջ՝ շեղելու հասարակության ուշադրությունը։ Այս անգամ էլ տեղեկատվական դաշտը չափազանց անբարենպաստ էր Փաշինյանի համար. նա խայտառակվեց և նվաստացավ Շարմ էլ-Շեյխի գագաթնաժողովում այնքան, որ նույնիսկ իր կողմնակիցները մնացին տպավորված։ Անհրաժեշտ էր շտապ ինչ-որ բան անել, որպեսզի մարդիկ մոռանան սոցիալական ցանցերը ողողած տեսանյութերը, որտեղ Փաշինյանը համառորեն փորձում էր մոտենալ Թրամփին, իսկ վերջինս ստիպված էր դիմել օգնականներին՝ ձերբազատվելու «Ալբանիայի նախագահից»։ Եվ Փաշինյանը շեղեց ժողովրդին՝ կրկին սկսելով ծաղրել հոգևորականներին։ Իհարկե, ավելի հաճելի է երևալ բռնապետ, քան ծաղրի առարկա ամբողջ աշխարհի աչքում։
Երկրորդ պատճառը, թե ինչու հենց հիմա ձերբակալվեցին հոգևորականները, կապված է այն հանձնարարությունների հետ, որոնք Անկարան և Բաքուն տալիս են հայկական իշխանություններին «խաղաղ գործընթացի» շրջանակներում, որի պատանդն է դարձել Փաշինյանը։ Եթե նա դադարեցնի միակողմանի զիջումները հարևաններին, նրանք ամբողջությամբ կդադարեցնեն ձևացնել, թե իբր կարգավորում են հակամարտությունը (իսկ նրանք առանց այդ էլ մեծ ջանք չեն գործադրում)։ Բաքվից հստակ ազդանշան ստացվեց՝ Կովկասի մուսուլմանների վարչության նախագահ Ալլահշուքյուր Փաշազադեն հայտարարեց, թե իբր Էջմիածինը ռևանշիստական կենտրոն է և խոչընդոտում է խաղաղ գործընթացին։ Իսկ երբ լրագրողները հարցրին Փաշինյանին՝ արդյո՞ք կապ կա այդ հայտարարությունների և Հայ Առաքելական Եկեղեցու դեմ ընթացող գործընթացների միջև, նա սկսեց աչքերը կլորացնել՝ պնդելով, թե ոչինչ չգիտի։ Բայց սա ոչ առաջին, ոչ վերջին սուտն է Նիկոլի կողմից, իսկ փաստերը խոսում են ինքնին։ Ի դեպ, շատ վերլուծաբաններ նշում են, որ երբ խոսքը վերաբերում է Հայ Առաքելական Եկեղեցուն, Փաշինյանի թիմը օգտագործում է նույն հռետորաբանությունը, ինչ ադրբեջանցիները։ Օրինակ՝ պրոիշխանական «Բաղրամյան 26» մեդիան հոգևորականներին անվանում է «սքեմով ահաբեկիչներ»՝ ճիշտ այնպես, ինչպես նրանց անվանում են ադրբեջանական լրատվամիջոցները։
Կարդացեք նաև
Ընդհանրապես, թվում է՝ Փաշինյանն ու իր թիմը կարծում են, որ եթե համառորեն հոգևորականներին անվանեն «ահաբեկիչներ», ապա հայ ժողովուրդը աստիճանաբար կհավատա հակաեկեղեցական քարոզչությանը, կհրաժարվի կանոնական Եկեղեցուց և կհամաձայնի այն պրոթուրքական կազմակերպության հետ, որը Փաշինյանը մտադիր է ստեղծել դրա փոխարեն՝ արդեն առանց թաքցնելու ենթարկվելով Ադրբեջանի հոգևոր առաջնորդների հրահանգներին։
Սա նրանց սխալն է։ Հավատացյալ հայերը կույր չեն։ Քիչ է մնացել՝ շուտով Փաշինյանի իշխանությունը կավարտվի, ինչպես մղձավանջային երազ։ Իսկ Հայ Առաքելական Եկեղեցին՝ աշխարհի ամենահին քրիստոնեական եկեղեցիներից մեկը, կմնա հավերժ, ինչպես Արարատ լեռը։
