Ես եւս շատ մը հրապարակագիրներու շարքին ճիշդ ժամանակին նախատեսած եւ կարծէք գուշակած էի մարդու իրաւունքներու պաշտպան, հանրային եւ քաղաքական գործիչ, Հայաստանի վարչապետի պաշտօնին յաւակնորդ Արման Թաթոյեանի առած յոյժ կարեւոր ու բաղձալի քայլը:
Երբ լրատուական սպասարկութիւններու միջոցով հրապարակուեցաւ հայ հանրութիւնը յուզող ցնցիչ այդ լուրը արդէն իմ կարգիս սեւագրած էի ներկայ յօդուածը։ Ամէն կողմէ հեռաձայնի խանդավառ կանչեր սկսան հասնիլ։ Հայ հանրութիւնը Սփիւռքի ու հայրենիքի տարածքին, նոր վերածնունդի մը յոյսերով սկսաւ ապրիլ՝ ի լուր եւ ի յարգանս իր տաղանդաւոր մտաւորական զաւակին՝ Արման Թաթոյեանի կատարած՝ վարչապետի պաշտօնին ձգտելու յայտարարութեան, լաւագոյն վաղուան յուսատու զանգերը դարձեալ սկսան ղօղանջել ամէնուրեք:
Յանկարծ ականատես եղանք, թէ ինչպէ՛ս լոյսը ծագեցաւ հայ քաղաքական կեանքի երկնակամարին վրայ եւ աւելի լաւ ապագայի յոյսերով լեցուց մեր սիրտերը, որովհետեւ Հայաստանի քաղաքական այժմու կացութիւնը, դժբախտաբար, յուսադրիչ ոչինչ ունի: Կամայ ակամայ միայն վհատիչ եւ յուսալքող լուրեր կը սփռուին հայկական լրատուամիջոցներու կողմէն։ Ներկայ վարչակարգին վարած ապազգային քաղաքականութեան դէմ եղած գրաւոր ու բերանացի ելոյթները հատորներ կը լեցնեն: Հայ հանրութիւնը զզուած ըլլալ կը թուի ներկայ իշխանութիւններուն վարած ներքին եւ արտաքին քաղաքականութենէն ու վարչապետ Նիկոլ Փաշային ինքնահաւան եւ «նարսիսիստիք» (ինքնիրեն սիրահարած) անհատականութենէն։
Թաթոյեանի ոգեւորիչ յայտարարութիւնը կարծես բաւարար չէր՝ յաջորդ օրն իսկ անոր վրայ եկաւ աւելնալու Հայաստանի երկրորդ նախագահ Ռոպերթ Քոչարեանի ցնցիչ, բարեդէպ յայտարարութիւնը, թէ ինք եւս որոշած է քաղաքական ասպարէզ իջնել եւ մասնակցիլ գալիք ընտրութիւններուն։
Կարդացեք նաև
Պօղոս ԳՈՒԲԵԼԵԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Ասպարեզ» թերթի այս համարում
