Խորհրդային Միության անկումը նոր հարաբերություններ բերեց, որտեղ կա սոցիալական անհավասարություն, կան իրական աղքատներ ու իրական հարուստներ, ինչը դեռեւս անբնական է դիտվում: Հարստությունը համարվում է անօրինականության ու կոռուպցիայի ծնունդ, ինչը երբեմն այդպես էլ կա, հատկապես իշխանություն ունեցողների առումով:
Այսինքն՝ արդեն ձեւավորվել են սոցիալական խավեր, որոնք միմյանց հետ սահմանափակ կոմունիկացիա ունեն, սոցիալական խնդիրներն ու առաջնահերթությունները տարբեր են, անգամ մշակութաբանական տարբերություններ կան։ 2018-ի իշխանափոխությունը հենց այս կարգախոսներով էր կայացել՝ թալանածը ետ բերել, իսկ թալանողներին՝ պատժել: Սա սոցիալական ատելության ու սոցիալական ռեւանշի խոսույթ էր:
Հիմա այդ խոսույթի իներցիան դեռեւս ուժեղ է՝ անկախ այն սարսափելի կորուստներից, որոնք ունեցել ենք այս իշխանության կառավարման տարիներին, ՔՊ-ին ձայն տվողների մի զգալի հատվածը հենց այդ հռետորաբանության ազդեցության տակ է գտնվում, որը դարձել է իշխանական քարոզչության հիմնական անկյունաքարը:
«Արդարություն» եւ «խաղաղություն». սրանք իշխանական քարոզչության «ալֆա»-ն եւ «օմեգա»-ն են, սակայն, այս քարոզչության ազդեցության տակ գտնվող մարդկանց քանակը սահմանափակ է՝ մոտ 25 տոկոս՝ ըստ հարցումների: Եթե իշխանության քարոզչությունը հասկանալի է, ապա ընդդիմադիր ուժերի քարոզչություն դեռեւս գոյություն չունի, չկան նաեւ «բանալի» բառեր ու կարգախոսներ, որոնք լայն զանգվածների համար կարող են համոզիչ լինել:
Կարդացեք նաև
Դանիել ՓԱՆՅԱՆ
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «Հայացք Երևանից» թերթի այս համարում
