Հեռուստալրագրության մագիստրատուրայում սովորող կորեացի ուսանողը՝ ՅուՍանգ Հանը, մասնագիտությամբ կինոռեժիսոր, կիսվում է իր տպավորություններով Հայաստանի, կրթական միջավայրի և ապագա ծրագրերի մասին։ Նրա պատմությունը միավորում է կինոյի արվեստն ու լրագրության խոսքը՝ մշակութային կամուրջ ստեղծելով Կորեայի և Հայաստանի միջև։
-Ինչպե՞ս որոշեցիք գալ Հայաստան և շարունակել Ձեր կրթությունը հեռուստալրագրության ոլորտում:
–Երբ առաջին անգամ տեղեկացա հայկական պատմության և մշակույթի մասին, ես զգացի ինչ-որ խորապես ծանոթ բան։ Իմ տատիկն ու պապիկը կորցրել էին իրենց տունը Կորեական պատերազմի ժամանակ և նրանց տեղահանվածության ու տոկունության զգացումը հիշեցրեց ինձ Հայաստանի պատմությունը։ Ես պարզապես չեմ ընտրել Հայաստանը — ես զգում եմ, որ Հայաստանն է ընտրել ինձ։
Կարդացեք նաև
-Ի՞նչն էր Ձեզ առավել գրավել ԵՊՀ-ի մագիստրատուրական ծրագրում:
–Երևանի պետական համալսարանը հայկական կրթության և մշակույթի սիրտն է։ Ինձ գրավեց նրա պատմությունը, պրոֆեսորները և կապը հայկական մեդիայի հետ։ Այստեղ սովորելով՝ ես հնարավորություն եմ ստանում հասկանալ Հայաստանին ոչ միայն գրքերի միջոցով, այլև մարդկանց միջոցով՝ իրական պատմությունների և առօրյա փորձառությունների շնորհիվ։
–Քանի որ Դուք մասնագիտությամբ կինոռեժիսոր եք, ի՞նչ նմանություններ և տարբերություններ եք տեսնում կինոյի և հեռուստալրագրության միջև:
–Կինոն հաճախ արտահայտում է ճշմարտությունը՝ պատկերավորության միջոցով, մինչդեռ հեռուստալրագրությունը փնտրում է պատկերավորությունը՝ ճշմարտության մեջ։ Որպես կինոռեժիսոր ես ստեղծում էի աշխարհներ, իսկ որպես լրագրող՝ փորձում եմ հասկանալ իրականը։ Երկուսն էլ պահանջում են համակրանք, պատմելու ունակություն և մարդկության հանդեպ խոր հարգանք։
-Ինչպե՞ս եք պատկերացնում Ձեր ապագա մասնագիտական ուղին ավարտելուց հետո:
–Ես ուզում եմ մնալ Հայաստանում և կառուցել մեդիա համագործակցություն մեր երկու երկրների միջև։ Իմ երազանքն է աշխատել որպես լրագրող, որը խոսում է հույսի մասին՝ ստեղծելով հաղորդումներ և վավերագրական ֆիլմեր, որոնք կապում են կորեական և հայկական հայացքները՝ համակրանքի և ընդհանուր հիշողության միջոցով։
Բացի լրագրությունից, ես նաև ցանկանում եմ զարգացնել համերաշխություն մեր ժողովուրդների միջև՝ մեդիայի, մշակույթի և տեղահանված ընտանիքների ընդհանուր պատմության միջոցով՝ նրանց, ովքեր կորցրել են իրենց տունը, բայց երբեք չեն կորցրել իրենց մարդկայնությունը։
–Ի՞նչ կարծիք ունեք հայկական մեդիայի և հեռուստատեսության զարգացման մասին
-Հայկական մեդիան անկեղծ է և զարգացող։ Այն ունի մարդկային ջերմություն, մի բան, որը շատ ժամանակակից համակարգեր հաճախ մոռանում են։ Ես հավատում եմ, որ հայկական մեդիան կարող է աճել միջազգային մակարդակով՝ չկորցնելով իր իսկությունը, և ես կցանկանայի նպաստել այդ գործընթացին համագործակցության և պատմվածքների միջոցով։
-Հայաստանում ի՞նչն է Ձեզ ամենաշատը զարմացրել կամ տպավորել:
–Սկզբում սիրեցի հայկական երաժշտությունը և գեղագրությունը։ Բայց հետո ինձ իսկապես հուզեց հայկական ժպիտը՝ այն, թե ինչպես են մարդիկ այստեղ շարունակում ժպտալ նույնիսկ դժվար պահերին։ Այդ լուռ ուժն ու բարությունը ինձ վրա թողեցին ամենամեծ տպավորությունը։
Բացի այդ, հայերը երբեք չեն մերժում օտարներին։ Երբեմն ինձ թվում է, թե ես էլ եմ հայ, որի լեզուն դեռ կատարելագործման փուլում է, բայց որի սիրտն արդեն այստեղ է։
-Հեշտ էր արդյո՞ք հարմարվել Հայաստանում կյանքի ռիթմին և ուսման գործընթացին:
-Սկզբում հեշտ չէր լեզուն, ռիթմը, ամեն ինչ նոր էր։ Բայց օր օրի ես ավելի շատ բան էի սովորում, և շուտով սկսեցի ինձ տանը զգալ։ Ես ձեռք եմ բերել ընկերներ թե՛ Հայաստանից, թե՛ այլ երկրներից, և մենք շփվում ենք մի քանի լեզվով, այդ թվում՝ հայերենով։ Այդ կապն է, որ օգնեց ինձ հարմարվել։
Ես գիտեմ, երբ ինչ-որ բան հեշտ չէ, դա սովորաբար նշանակում է, որ այն արժե ջանքերի։ Եվ այստեղ ապրելն ու սովորելը իսկապես արժե։
-Կցանկանա՞ք ապագայում նկարահանել ֆիլմ կամ նախագծեր, որոնք կապված կլինեն Հայաստանի հետ:
-Այո, անպայման։ Իմ կարճամետրաժ «Phobia» ֆիլմը ցուցադրվել է Երևանի OneShot միջազգային կարճամետրաժ ֆիլմերի փառատոնում, և այդ փորձառությունը փոխեց ինձ։ Ես հույս ունեմ ապագայում ստեղծել նախագծեր, որոնք կպատմեն իրական հայկական պատմություններ՝ սիրո, տոկունության և առօրյա մարդկանց խաղաղ ուժի մասին։
Ներկայումս արդեն աշխատում եմ վավերագրական ֆիլմի վրա, որը միավորում է իմ կորեացի տատիկ-պապիկների հիշողությունները՝ Կորեական պատերազմի ժամանակ տեղահանությունից, հայկական սփյուռքի և այլ ժողովուրդների պատմությունների հետ, որոնք կիսում են կորուստի և հույսի փորձառությունը։ Ֆիլմի կորեական մասը արդեն նկարահանված է, իսկ այժմ Երևանում պատրաստվում եմ հայկական հատվածին։
-Ձեր կարծիքով՝ ինչ կարող են սովորել հայ ուսանողները կորեական մեդիայից և հակառակը:
-Հայկական մեդիան սովորեցնում է անկեղծություն՝ պատմություններ, որոնք պատմվում են սրտով։ Կորեական մեդիան սովորեցնում է կառուցվածք և նորարարություն։ Եթե միավորենք այդ երկու ուժերը, կարող ենք ստեղծել մի բան, որը կլինի և՛ հուզիչ, և՛ տեխնիկապես ուժեղ։ Այդպիսի փոխանակության մասին եմ ես երազում։
-Ի՞նչ խորհուրդ կտայիք այլ արտասահմանյան ուսանողներին, ովքեր մտածում են գալ Հայաստան սովորելու։
-Դա միշտ չէ, որ հեշտ է, բայց հաստատ արժե։ Հայաստանը սովորեցնում է համբերություն, բարություն և անկեղծություն։ Եթե բացեք ձեր սիրտը, Հայաստանը նույնպես կբացի իրեն՝ և դուք կբացահայտեք ոչ միայն մի երկիր, այլ մարդկանց ընտանիք, ովքեր իսկապես հոգ են տանում։
Մի օր գուցե դուք էլ ասեք նույն խոսքերը, ինչ ես մի ժամանակ ասացի․ «Ես չեմ ընտրել Հայաստանը — Հայաստանն է ընտրել ինձ»։
Լուսինե ՍԱՐԳՍՅԱՆ
