Դարձյալ պիտի մի բան գրեմ, որն «ընդդիմադիր թրենդի» մեջ չի: Խոսքը չարչրկված հարցի՝ ղազախական ցորենի մասին է: Ինձ թվում է՝ բացարձակապես անիմաստ է քննարկել, թե ո՞ր կարգի ցորեն է դա, եւ արդյո՞ք դրանից հնարավոր է հաց թխել: (Ուրիշ հարց, եթե 4-րդ կարգի ցորենը մեր վրա վաճառած լինեին որպես 1-ին կարգի): Հատկապես նրանք, ովքեր վերապրել են 1990-ականների առաջին կեսի դժվարությունները, այդ մարդկանց ստամոքսը, ինչպես ասում են, «չի զարմանա», եթե ուտեն ոչ բարձրակարգ ցորենից թխած հաց:
Որպես «ֆեյսբուքյան ծամոն»՝ այդ թեման, իհարկե, հետաքրքիր է, բայց բովանդակային առումով իրենից ոչ մի լուրջ բան չի ներկայացնում: Հարցը ո՛չ ցորենի որակն է, ո՛չ էլ՝ քանակը: Իրականում դա զուտ քաղաքական խնդիր է:
Ադրբեջանն առաջին անգամ համաձայնել է, որ իր տարածքով անցնի Հայաստանի համար նախատեսված բեռը: Դա, թեեւ առաջընթաց է, բայց՝ սահմանափակ: Այնպիսի մի աշխարհացունց իրադարձություն չէ, ինչպես ներկայացում են ՔՊ-ականները: Շոշափելի ճեղքում կլիներ, եթե գործեր Իջեւան – Ղազախ «խորհրդային» երկաթգիծը:
Մեր կայքում իր վերլուծությունները ներկայացնող Հակոբ Բադալյանը մանրամասն խոսել է այդ «ցորենի պատմության» քաղաքական (միակ կարեւոր) բաղադրիչի մասին: Ըստ այդմ՝ այդ նախագիծն իրականացվում է Ռուսաստանի մոդերացիայով եւ որոշ չափով մրցակցություն է ստեղծում ԱՄՆ-ում հռչակված TRIPP ծրագրին: ԵՄ-ն էլ ցանկություն ունի մասնակցելու Թրամփի ծրագրին, սակայն այդ առումով առայժմ որեւէ հստակություն չկա:
Կարդացեք նաև
Բնականաբար, որքան շատ կլինեն Հայաստանն արտաքին աշխարհի հետ կապող կոմունիկացիաները, այնքան լավ: Բայց առայժմ պարզ չէ, թե բացի ցորենից, է՛լ ինչ է տեղափոխվելու այդ սխեմայով, եւ արդյո՞ք Հայաստանը կարող է դրանից օգտվել՝ այդ նույն ճանապարհով իր ապրանքներն արտահանելու համար: Թե՞ դա մեկանգամյա ակցիա էր՝ «ապաշրջափակման» պատրանք ստեղծելու համար:
Իսկ թե որ «կարգի» է ցորենը՝ այդ քննարկումը, կարծում եմ, մաքուր «թրոլինգ» է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
