2008 թվականի մարտի 1-ին տեղի է ունեցել հրեշավոր հանցագործություն, որի պատասխանատուն, բնականաբար, այն ժամանակվա իշխանությունն է: Այդ հանցագործության բացահայտումը հույժ կարեւոր է մեր պետության մեջ արդարադատություն հաստատելու առումով:
Սակայն ես ոչ մի հավատ, ոչ մի վստահություն չունեմ ներկայիս քաղաքական իշխանությունների կողմից ղեկավարվող, նրա հրահանգները կուրորեն կատարող իրավապահ համակարգի հանդեպ: Այդ համակարգն անազատության մեջ է պահում Գյումրիի եւ Մասիսի քաղաքապետերին, երեք եպիսկոպոսների, ինչպես նաեւ Սամվել Կարապետյանին՝ նրա համար, որ նա իր ձայնն է բարձրացրել ի պաշտպանություն Հայ առաքելական եկեղեցու, անազատության մեջ է պահում լրագրողների, ընդդիմադիրների:
Այդ դեպքում ինչո՞ւ ես պետք է հավատամ Փաշինյանի քննիչներին եւ դատախազներին, որ նրանք պետք է լրջորեն զբաղվեն մարտի 1-ի գործով: 2018-ին, 2019-ին անիմաստ ձեւով «քննում էին» «սահմանադրական կարգի տապալում» անհեթեթ, անգրագետ մեղադրանքը: Հետո 6 տարի «ընդմիջում վերցրեցին» ու հիմա, երբ ընտրություններին մնացել է մի քանի ամիս, որոշեցին «վերաթարմացնել» գործը՝ ակնհայտորեն քարոզչական, քաղաքական նպատակներով:
Այժմ կլինեն նոր քննարկումներ, հնարավոր է՝ նոր դատավարություններ. մարդիկ, որոնց վերաբերմունքը Ռոբերտ Քոչարյանի նկատմամբ այս կամ այն պատճառով բացասական է, հնարավորություն կունենան տարբեր հարթակներում արտահայտվելու: Իշխանությանը միանգամայն ձեռնտու օրակարգ է ընտրություններից առաջ այն պարագայում, երբ Քոչարյանը, կարծես թե, պատրաստվում է մասնակցել ընտրություններին՝ որպես քաղաքական ուժի առաջնորդ:
Կարդացեք նաև
Եթե Քոչարյանը մտադրություն չունենար առաջիկա խորհրդարանական ընտրություններին առաջադրվելու, «մարտի 1-ի» մասին չէին էլ հիշելու: Եթե Վարդան Ղուկասյանը քաղաքապետ չընտրվեր, 10-15 տարվա գործերը «գզրոցներից» չէին հանվի: Եթե Դավիթ Համբարձումյանը «Պատիվ ունեմ» դաշինքի վարչապետի թեկնածուն չլիներ, նրա փակված գործը նորից չէին բացի:
Արդարադատության, իրավապահ համակարգ Հայաստանում, ըստ էության, չկա: Կան Փաշինյանի քաղաքական շահերը եւ քմահաճույքները սպասարկող աշխատակիցներ:
Այս պայմաններում «մարտի 1-ի» գործը չի բացահայտվի:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
