Հայաստանն ապրում է թշնամանքի, ատելության անթույլատրելի մթնոլորտում: Նորմալ պետություններում այդ մթնոլորտը մեղմում են իշխանությունները՝ գիտակցելով, որ ներհանրային թշնամանքը թուլացնում է պետությունը ներսից՝ բազմապատիկ թուլացնելով նրա դիմադրողականությունն արտաքին սպառնալիքների հանդեպ: Հայաստանում, սակայն, տրամագծորեն հակառակն է: Իշխանությունը ոչ միայն չի փորձում մեղմել ներհանրային թշնամանքը, այլ սնուցում է այն՝ դա դիտարկելով որպես վերարտադրվելու գլխավոր պայման:
Պետության ներքին ու արտաքին դիմադրողականության թուլացման ռիսկն իշխանություններին չի հուզում, որովհետև նրանք արտաքին թշնամիների հետ հարցերը համարում են լուծված (մտածելով, որ բոլոր պահանջների կատարումը նշանակում է արտաքին վտանգի վերացում) և պայքարում են «ներքին թշնամիների» դեմ, որոնց մտադիր են ջախջախել արդեն համապետական ընտրություններում:
Այս իրավիճակը վտանգավոր է մեկ այլ առումով ևս: Նման իշխանության դեպքում ընտրություններին մասնակցող ընդդիմադիր ուժերի համար գայթակղիչ է կիրառել թշնամական մոդելը՝ նախընտրական պայքարին վերաբերվելով որպես քաղաքական պատերազմի: Բայց դա պայքար է զուտ իշխանության համար, որում, անկախ հաղթողներից, պարտվելու են պետությունն ու հասարակությունը:
Հայաստանին այսօր կենսականորեն անհրաժեշտ է ընդդիմադիր առաջնորդություն, որը կկարողանա վեր կանգնել թշնամանքի մոդելով պայքարի գայթակղությունից և Ադրբեջանի հետ անիրական «խաղաղությունը» հաղթաթուղթ դարձած իշխանությանը հակադրել ներհանրային իրական խաղաղության ծրագիր:
Կարդացեք նաև
Այլապես հաջորդ տարվա հունիսին, ընտրությունների հաջորդ օրն իր կյանքի ամենակարևոր պատերազմին պատրաստվող Նիկոլ Փաշինյանը հայտարարելու է «ջախջախիչ հաղթանակի» մասին: Հայ ժողովրդի հանդեպ:
Հարություն Ավետիսյան
Հոդվածն ամբողջությամբ՝ «168 ժամ» շաբաթաթերթի այս համարում
