«Հավանաբար պարկեշտ, լավ մարդ է, բայց՝ անատամ: Ինտելիգենտները հիմա ոչինչ չեն կարող անել»: Այդպես է ինձ բնութագրել օգտատերերից մեկը՝ մեկնաբանելով Սաթիկ Սեյրանյանի եւ իմ զրույցը (մեկնաբանությունը թարգմանել եմ ռուսերենից): Մասամբ, իհարկե, համաձայն եմ՝ երբեք չեմ ձգտել որեւէ մեկին «կծել», ցավ պատճառել, որեւէ մեկի վրա «վերխ վերցնել»: Եթե «ատամներ» ունենալը հիստերիկ ղժղժոց եւ ամբախ-զամբախ խոսել է նշանակում, ապա դա դարձյալ շատ հեռու է ինձնից: Ես չեմ կարող նաեւ լինել որեւէ քաղաքական թիմում ու անմիջականորեն մասնակցել քաղաքական (իշխանության համար) պայքարին:
Իսկ ի՞նչ կարող եմ անել ես կամ իմ նմանները: Ինչի՞ համար ենք մենք, կոպիտ ասած, պետք: Կարծում եմ, որոշակի մթնոլորտ, միջավայր, որոշակի հասարակական տրամադրություն ստեղծելու համար, եւ դա անմիջական կապ չունի քաղաքական պայքարի հետ: Ես իմ պարտքն եմ համարում կրկնել շատ պարզ, ինձ համար ակնհայտ, անվիճելի ճշմարտությունները:
Վերջին իրադարձությունների համատեքստում այդ ճշմարտությունները հնչում են այսպես: Եթե քո ընկերները կամ թեկուզ հակառակորդները ապօրինի ռեպրեսիաների են ենթարկվում, դու չպիտի լռես, առավել եւս չպիտի շողոքորթես հետապնդողներին։
Եթե քո՝ անգամ ամենաատելի մարդու լողասենյակում ԱԱԾ-ն «ժուչոկ» է դնում, դու դա պետք է դատապարտես: Մյուս կողմից՝ եթե ՔՊ-ական պատգամավորն իր ձեռքն է կոտրում, նրան պետք է ապաքինում ցանկանաս: Երբ ՔՊ-ական կին պատգամավորը երեխա է ունենում, զազրելի է դրա շուրջ բամբասելը;
Կարդացեք նաև
Ես եւ իմ նման մտածողները չպիտի լինենք ռեպրեսիվ ապարատի կողքին, այլ պետք է գոնե բարոյական աջակցություն ցուցաբերենք նրանց, ովքեր դարձել են հետապնդման թիրախը, այլ թեմաների «տեղեկատվական աղմուկի» մեջ երբեք չմոռանանք նրանց մասին:
Եթե ԵՄ-ն փաստացի աջակցում է բռնաճնշումներին եւ ֆինանսավորում է դրանց քարոզչական ապահովումը («հիբրիդային սպառնալիքների» դեմ պայքարելու անվան տակ), դա չի նշանակում, որ մենք, որքան էլ փոքրաթիվ լինենք, պետք է կորցնենք մեր մարդկային դեմքն ու «փաղաքշենք» ժուչոկների ու մահակների տերերին:
Արդյո՞ք մեզ մոտ լավ է ստացվում այն, ինչ պիտի անենք: Ինչպես տեսնում եք՝ ոչ այնքան: Բայց դա չի նշանակում, որ դրանով պետք չէ զբաղվել:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
