Ներկա իշխանությունը (ինչպես եւ անկախ Հայաստանի նախորդ, Խորհրդային Միության եւ մնացած բոլոր ավտորիտար երկրների իշխանություններն էին անում) պնդում է, որ մեր երկրում քաղբանտարկյալներ չկան: Նրանք, ում մենք քաղբանտարկյալ ենք համարում, պարզապես քրեական հանցագործներ են կամ մեղադրվում են այդպիսի հանցագործություններ կատարելու մեջ:
Այս առումով Հայաստանի իշխանությունների «արդարացումները» տեղավորվում են ժանրի դասական կանոնների մեջ: Բայց այդ սովորական ստերի կաթսայի մեջ կա մի հավելում, որը, որքան էլ պարադոքսալ թվա, ճշմարտության ակնարկներ ունի իշխանության իրական մոտիվների մասին: Ուղիղ իրավապահ մարմինները դա չեն ասում, բայց քաղաքական-քարոզչական մակարդակով դա բարձրաձայնվում է ամեն օր:
Քրեական մեղադրանքների քարոզչական «հավելումն» այն է, որ քաղաքական գործերով հետապնդվողները, անկախ նրանից, թե ինչ հոդված են նրանց «կպցրել», իրականում պետության թշնամիներ են: Ըստ պաշտոնական դիցաբանության՝ մեր գլխավոր թշնամին Ռուսաստանն է, իսկ Փաշինյանի բոլոր ընդդիմախոսները (եւ ոչ միայն ընդդիմախոսները, այլեւ այս կամ այն պատճառով նրան դուր չեկող հոգեւորականները) Ռուսաստանի գործակալներ են, 5-րդ շարասյուն են, «հիբրիդային պատերազմի» մարտիկներ են:
Իսկ եթե այդպես է, եթե նրանք այդքան վտանգավոր մարդիկ են, ապա նրանց հետ կարելի է անել ամեն ինչ՝ մի քիչ էլ օրենք խախտել, մի քիչ էլ գործ կարել՝ բոլոր մեթոդներն արդարացված են: Չէ՞ որ նրանք ահռելի վտանգ են ներկայացնում պետության համար: Եվ ստացվում է, որ, թեեւ հետապնդումը իբր «քրեական» է, իշխանությունը յուրովի եւ անուղղակիորեն հաստատում է, որ այն քաղաքական է:
Կարդացեք նաև
Այդ մոտեցումն, ըստ ամենայնի, կիսում է ԵՄ-ն, որը պատրաստվում է Հայաստանին 15 միլիոն եվրո տալ՝ «հիբրիդային ներգործությունը» չեզոքացնելու համար: Ո՞վ է «հիբրիդային ներգործությունը» կատարում: Ռուսաստանը: Ո՞ւմ են կպցնում այդ «հիբրիդային» պիտակները: Փաշինյանի բոլոր ընդդիմախոսներին: Ո՞ւմ են տալու այդ փողը: Իշխանությանը եւ նրա շահերը ներկայացնող հ/կ-ներին: Արդյոք չի՞ ստացվում, որ ԵՄ-ն օգնում է իշխանությանը՝ ճնշել ընդդիմությանը:
Յուրահատուկ «ժողովրդավարական» մոտեցում է:
Արամ ԱԲՐԱՀԱՄՅԱՆ
